Φιλαράκο μου…

Περπατάς ακούγοντας μόνο τα βήματά σου. Έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι κυκλοφορούσαν σήμερα στους δρόμους. Φωνάζεις για να ακούσεις τον αντίλαλο της δικής σου φωνής. Γυρίζεις πίσω για να ανακαλύψεις μόνο τη σκιά σου. Φοβάσαι γιατί δεν ξέρεις που είσαι πλέον κι όχι που πας. Αυτό ήθελαν να πετύχουν. Να σε τρομάξουν. Να σε απομονώσουν. Να σε γονατίσουν κι έτσι γονατιστό μέσα στα παρακαλετά σου, να αρπάξουν ότι έχει απομείνει. Τα όνειρα σου... 

Το πέτυχαν; 

Είναι το μόνο που μένει να απαντήσεις πριν σε αποτελειώσουν γι αυτό ξανασκέψου το λιγάκι… Το πέτυχαν;

Εάν πιστεύεις πως όχι, άνοιξε τα χέρια και ψάξε τους άλλους. Όσους κορόιδεψες, εκμεταλλεύτηκες, χρησιμοποίησες, αδίκησες μέσα στον κόσμο των ψευδαισθήσεων που σε πέταξαν κι εσύ “τσίμπησες” με την πρώτη.

Άνοιξε το βήμα σου και τράβα πίσω τους πριν σε πάρει σβάρνα το γκρίζο της τρομακτικής σιωπής, βουβό κι απρόσωπο.

Κρύψε προσεκτικά τα κουρέλια σου να πλέξεις τη σκάλα που θα σε βγάλει από την φυλακή των τυράννων σου. Να σκεπαστείς και να σκεπάσεις τον διπλανό σου στον άγριο χειμώνα που έρχεται…

Και που είσαι, σφίξε τα δόντια και κράτα. Κράτα γερά γιατί είχες κακομάθει.

Τα πρότυπά σου γίνονται εφιάλτες από ‘δω και πέρα.

Το ξέρω ότι προσπάθησες να τους μοιάσεις. Έκανες τα πάντα γι αυτό.

Άχ εκείνη η Ενωμένη Ευρώπη!

Τα αυτοκίνητα, τα ρούχα, τα αρώματα, το στυλ, η γλώσσα. Τα έκανες όλα για να τους συγκινήσεις και πέτυχες το αντίθετο. Όταν διανοήθηκες να γίνεις ένα μαζί τους εξαγριώθηκαν.

Άσκοπα διεκδικείς το δίκιο σου τώρα!

Δίκιο, διάβασα κάπου, διαπραγματεύονται μεταξύ τους μόνο οι ισχυροί. Οι αδύναμοι έχουν μόνο άδικο.

Λες;

Μάκης Τριανταφυλλόπουλος