ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΣΥΓΚΛΗΣΗ ΔΙΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ-ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΝΑΤΟ «Χύμα στο κύμα»: Σωτήρια για το έθνος η ρήξη αλλά ήθελε σχέδιο και η κυβέρνηση δεν είχε
Η Ελλάδα οδηγήθηκε σε μια συμφωνία-λαιμητόμο για τα κυριαρχικά δικαιώματα της και τα
συμφέροντα του λαού της. Η κυβέρνηση μπήκε σε μία διαπραγμάτευση, όπως αποδείχτηκε χωρίς σχέδιο, με αποτέλεσμα οι δανειστές με πρώτη τη Γερμανία αφού την έφεραν το χείλος του γκρεμού επιβάλλοντας οικονομική ασφυξία και έκλεισαν τις τράπεζες, την έσυραν σε μία ταπεινωτική συνθηκολόγηση με όρους αποικιακούς. Κι όλα αυτά μία μόλις εβδομάδα μετά το θριαμβευτικό «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος που είπαν οι Έλληνες στους εκβιασμούς και τις απειλές της συμμορίας των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Εκεί που πίστευαν πολλοί λοιπόν ότι διαμορφώνεται ένα σκηνικό και κερδίζουμε τον πόλεμο, δυστυχώς χάσαμε και την ειρήνη... Ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε στα χέρια του ένα ισχυρό όπλο, το 62% του ελληνικού λαού που του δήλωσε εμμέσως πλην σαφώς πώς είναι ψυχολογικά έτοιμος για έξοδο από το ευρώ, αλλά ξαφνικά, ο ίδιος έβαλε το όπλο στη θήκη, ερμήνευσε το μήνυμα ως μήνυμα μη ρήξης και ιδού τα τραγικά αποτελέσματα.
Υπέγραψε τη δέσμευση δημόσιας περιουσίας 50 δισ. ευρώ την οποία θα διαχειρίζεται ένα fund που δεν έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι θα ελέγχεται από τους δανειστές και δέχτηκε επιτροπία παντού (επιστρέφει η τρόικα που βαφτίστηκε θεσμοί) με στόχο την επιβολή των βάρβαρων μέτρων τα οποία δεν μπορεί να αντέξει ο ελληνικός λαός. Όπως επίσης και τον εξευτελισμό που υφίστανται.
Το ΔΝΤ όχι μόνο δεν φεύγει αλλά παραμένει για να κάνει τον κακό και να λύνει και να δένει με τον Σόιμπλε και βεβαίως το «κούρεμα» του χρέους έμεινε στα λόγια. Αντιθέτως, τη θέση του φαίνεται να παίρνει ένα «κούρεμα» των καταθέσεων σε περίπτωση που κάποια τράπεζα οδεύει προς κατάρρευση.
Γιατί όλα αυτά; Γιατί απλά η κυβέρνηση δεν είχε κανένα σχέδιο. Ο πρωθυπουργός μπορεί να είχε δηλώσεις πώς το ευρώ δεν είναι φετίχ, αλλά την ίδια στιγμή δεν φρόντισε να υπάρχει ένα «plan B» σε περίπτωση που οι δανειστές επιμείνουν στη λιτότητα και στα μνημόνια, όπως και έκαναν. Με λίγα λόγια η κατάσταση ήταν χύμα στο κύμα.
Η κυβέρνηση πίστεψε πώς στην απειλή του Grexit οι αγορές θα χορέψουν πεντοζάλη και μπορεί όντως να «μάτωσαν», ιδίως όταν δεν έγινε η πληρωμή του 1,53 δισ. ευρώ στο ΔΝΤ, αλλά επιβεβαιώθηκε αυτό που έλεγαν οι δανειστές, ότι δηλαδή είναι έτοιμοι περισσότερο τώρα από ότι το 2012 να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.
Δαπάνησαν λοιπόν εκατοντάδες δισ. ευρώ και κατάφεραν να ηρεμήσουν τις αγορές και να ελέγξουν το σύστημα μοιράζοντας χρήμα. Και εκεί φάνηκε πώς η κυβέρνηση δεν είχε «plan B». Δεν είχε προετοιμαστεί να γυρίσει σε εθνικό νόμισμα. Θα μπορούσε να το είχε κάνει αν είχε λάβει τα μέτρα της από την ημέρα που εξελέγη, καθ’ ότι κάτι τέτοιο θέλει περίπου 6 μήνες εργασιών για να συμβεί.
Δεν φρόντισε να εκμεταλλευτεί τις σχέσεις τη με τη Ρωσία και ζητήσει ένα δάνειο της τάξεως των 15 δισ. ευρώ σε χρυσό προκειμένου να τυπώσει χρήμα και να είναι έτοιμη με το δημοψήφισμα να γυρίσει στη δραχμή. Δημοψήφισμα; Άλλο πάλι και τούτο. Κανείς δεν ξέρει γιατί τελικά έγινε. Το μόνο που όλοι είδαν ήταν πώς ψήφισαν «ΟΧΙ» και τελικά τους ξημέρωσε ένα μεγάλο «ΝΑΤ» σε όλα.
Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έπαιξε το ρωσικό χαρτί, που θα μπορούσε έστω να δικαιολογηθεί ότι μία τέτοια ενέργεια μπορεί να την έφερνε σε δύσκολη θέση, αλλά ούτε καν το αμερικανικό χαρτί δεν έπαιξε. Δεν ήρθε σε συνεννόηση έτσι ώστε το πρώτο διάστημα, σε περίπτωση που ελάμβανε απόφαση ρήξης, να έχει εξασφαλίσει τις βασικές ανάγκες σε καύσιμα και φάρμακα. Κι αυτό ενώ βρισκόταν σε διαρκεί επικοινωνία με τις ΗΠΑ.
Και το βασικότερο: Η κυβέρνηση δεν ήλεγξε ποτέ το τραπεζικό σύστημα. Δεν είχε τους ανθρώπους που έπρεπε στην κεντρική τράπεζα και στις συστημικές προκειμένου να χαράξει μία στρατηγική και να θωρακίσει το σύστημα σε περίπτωση που συνέβαινε αυτό που συνέβη, τα capital controls.
Θα μπορούσε η κυβέρνηση να καλέσει ένα διατλαντικό συμβούλιο των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ με αφορμή και την ένωση των οικονομικών ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2017, εκμεταλλευόμενη έτσι τις αντιδράσεις της Ουάσιγκτον προκειμένου να δώσει και στις ΗΠΑ την ευκαιρία να πιέσουν το Βερολίνο που κρατούσε την μπαγκέτα στο ανθελληνικό παραλήρημα να κάνουν πίσω και να δεχθούν τουλάχιστον μία γενναία μείωση του χρέους.
Δυστυχώς ούτε αυτό έγινε, ούτε μία σύνοδος των G-20 προκλήθηκε προκειμένου να δοθεί ένας θεσμικός ρόλος στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες που είχαν διαφορετικές απόψεις με τη Γερμανία να εκφραστούν και να βρουν από κοινού μία λύση που θα ήταν σαφώς πιο ευνοϊκή από το κατάπτυστο αυτό κείμενο της συμφωνίας που εγκρίθηκε χθες το πρωί.
Η Βουλή μόνο και μόνο για να περάσει τα μέτρα της συμφωνίας, τα οποία ακόμη δεν γνωρίζουμε αφού δεν έχουν εξειδικευτεί, θα χρειαστεί μερικές εβδομάδες. Σκεφτείτε για τη μνημόνιο συζητάμε. Και το ερώτημα που τίθεται είναι, υπάρχει κανείς που πιστεύει πώς αυτό μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη από μία ισοπεδωμένη οικονομία;
Υπέγραψε τη δέσμευση δημόσιας περιουσίας 50 δισ. ευρώ την οποία θα διαχειρίζεται ένα fund που δεν έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι θα ελέγχεται από τους δανειστές και δέχτηκε επιτροπία παντού (επιστρέφει η τρόικα που βαφτίστηκε θεσμοί) με στόχο την επιβολή των βάρβαρων μέτρων τα οποία δεν μπορεί να αντέξει ο ελληνικός λαός. Όπως επίσης και τον εξευτελισμό που υφίστανται.
Το ΔΝΤ όχι μόνο δεν φεύγει αλλά παραμένει για να κάνει τον κακό και να λύνει και να δένει με τον Σόιμπλε και βεβαίως το «κούρεμα» του χρέους έμεινε στα λόγια. Αντιθέτως, τη θέση του φαίνεται να παίρνει ένα «κούρεμα» των καταθέσεων σε περίπτωση που κάποια τράπεζα οδεύει προς κατάρρευση.
Γιατί όλα αυτά; Γιατί απλά η κυβέρνηση δεν είχε κανένα σχέδιο. Ο πρωθυπουργός μπορεί να είχε δηλώσεις πώς το ευρώ δεν είναι φετίχ, αλλά την ίδια στιγμή δεν φρόντισε να υπάρχει ένα «plan B» σε περίπτωση που οι δανειστές επιμείνουν στη λιτότητα και στα μνημόνια, όπως και έκαναν. Με λίγα λόγια η κατάσταση ήταν χύμα στο κύμα.
Η κυβέρνηση πίστεψε πώς στην απειλή του Grexit οι αγορές θα χορέψουν πεντοζάλη και μπορεί όντως να «μάτωσαν», ιδίως όταν δεν έγινε η πληρωμή του 1,53 δισ. ευρώ στο ΔΝΤ, αλλά επιβεβαιώθηκε αυτό που έλεγαν οι δανειστές, ότι δηλαδή είναι έτοιμοι περισσότερο τώρα από ότι το 2012 να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.
Δαπάνησαν λοιπόν εκατοντάδες δισ. ευρώ και κατάφεραν να ηρεμήσουν τις αγορές και να ελέγξουν το σύστημα μοιράζοντας χρήμα. Και εκεί φάνηκε πώς η κυβέρνηση δεν είχε «plan B». Δεν είχε προετοιμαστεί να γυρίσει σε εθνικό νόμισμα. Θα μπορούσε να το είχε κάνει αν είχε λάβει τα μέτρα της από την ημέρα που εξελέγη, καθ’ ότι κάτι τέτοιο θέλει περίπου 6 μήνες εργασιών για να συμβεί.
Δεν φρόντισε να εκμεταλλευτεί τις σχέσεις τη με τη Ρωσία και ζητήσει ένα δάνειο της τάξεως των 15 δισ. ευρώ σε χρυσό προκειμένου να τυπώσει χρήμα και να είναι έτοιμη με το δημοψήφισμα να γυρίσει στη δραχμή. Δημοψήφισμα; Άλλο πάλι και τούτο. Κανείς δεν ξέρει γιατί τελικά έγινε. Το μόνο που όλοι είδαν ήταν πώς ψήφισαν «ΟΧΙ» και τελικά τους ξημέρωσε ένα μεγάλο «ΝΑΤ» σε όλα.
Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έπαιξε το ρωσικό χαρτί, που θα μπορούσε έστω να δικαιολογηθεί ότι μία τέτοια ενέργεια μπορεί να την έφερνε σε δύσκολη θέση, αλλά ούτε καν το αμερικανικό χαρτί δεν έπαιξε. Δεν ήρθε σε συνεννόηση έτσι ώστε το πρώτο διάστημα, σε περίπτωση που ελάμβανε απόφαση ρήξης, να έχει εξασφαλίσει τις βασικές ανάγκες σε καύσιμα και φάρμακα. Κι αυτό ενώ βρισκόταν σε διαρκεί επικοινωνία με τις ΗΠΑ.
Και το βασικότερο: Η κυβέρνηση δεν ήλεγξε ποτέ το τραπεζικό σύστημα. Δεν είχε τους ανθρώπους που έπρεπε στην κεντρική τράπεζα και στις συστημικές προκειμένου να χαράξει μία στρατηγική και να θωρακίσει το σύστημα σε περίπτωση που συνέβαινε αυτό που συνέβη, τα capital controls.
Θα μπορούσε η κυβέρνηση να καλέσει ένα διατλαντικό συμβούλιο των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ με αφορμή και την ένωση των οικονομικών ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2017, εκμεταλλευόμενη έτσι τις αντιδράσεις της Ουάσιγκτον προκειμένου να δώσει και στις ΗΠΑ την ευκαιρία να πιέσουν το Βερολίνο που κρατούσε την μπαγκέτα στο ανθελληνικό παραλήρημα να κάνουν πίσω και να δεχθούν τουλάχιστον μία γενναία μείωση του χρέους.
Δυστυχώς ούτε αυτό έγινε, ούτε μία σύνοδος των G-20 προκλήθηκε προκειμένου να δοθεί ένας θεσμικός ρόλος στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες που είχαν διαφορετικές απόψεις με τη Γερμανία να εκφραστούν και να βρουν από κοινού μία λύση που θα ήταν σαφώς πιο ευνοϊκή από το κατάπτυστο αυτό κείμενο της συμφωνίας που εγκρίθηκε χθες το πρωί.
Η Βουλή μόνο και μόνο για να περάσει τα μέτρα της συμφωνίας, τα οποία ακόμη δεν γνωρίζουμε αφού δεν έχουν εξειδικευτεί, θα χρειαστεί μερικές εβδομάδες. Σκεφτείτε για τη μνημόνιο συζητάμε. Και το ερώτημα που τίθεται είναι, υπάρχει κανείς που πιστεύει πώς αυτό μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη από μία ισοπεδωμένη οικονομία;
