Πού είναι ο θησαυρός;

Του Υποστρατήγου ε.α. Κωνσταντίνου Αργυροπούλου

Έλεγε ο Ρωμαίος ιστορικός Gaius Cornelius Tacitus: “omne ignotum pro magnifico”, δηλαδή «κάθε τι άγνωστο είναι θαυμάσιο».
            Αρχίζω με τούτη τη φράση για να παραδεχθώ με μεγάλη μου λύπη την άγνοιά μου στα πλείστα των επιστητών πραγμάτων και τεκταινομένων και συνεπώς τον αχαλίνωτο ελκυσμό μου από το κάθε τι, που μου προσφέρεται σε τούτη τη ζωή και το οποίο μου είναι άγνωστο. Και μου είναι άγνωστο, κυρίως, διότι δεν κοπιάζω να το αναγνωρίσω, να το μελετήσω, να το ερμηνεύσω.

Τα σώματα, τα κινήματα, τα δρώμενα και τα γενόμενα απαιτούν μία τέχνη ερμηνείας, την οποία τέχνη δυστυχώς δεν την κατέχω. Και εφ’ όσον δεν μπορώ να εξηγήσω το περιβάλλον μου και τα συμβαίνοντα μέσα σ’ αυτό, τότε αποτελώ κι εγώ ένα συμπαρασυρόμενο στοιχείο, ένα άθυρμα, που μέσα στην άγνοιά του καθίσταται μοχλός στηρίξεως εκείνων των επιτηδείων, που έχουν μελετήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά, τα διονυσιακά δράματα και τις αποκλίσεις της ψυχής των αγαθών.
Κάθε ημέρα, που προστίθεται στην παραβολική πορεία της ζωής ενός κοινού νοός είναι και μία τραγική σύγκρουση ανάμεσα στην ανάγκη για να απαντηθεί η αλήθεια και στην ανάγκη για ψευδαίσθηση. Η αλήθεια συνιστά τον εκτοξευτήρα των εχθρικών στοιχείων, που κατευθύνονται απειλητικά κατ’ επάνω μας με σκοπό να μας απεκδύσουν από τους προστατευτικούς μανδύες της καθολικώς αποδεκτής ψυχοκοινωνικής μας ασφάλειας.
Η ψευδαίσθηση είναι ψυχεγγυητική κατάσταση, την οποία το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων καλώς ορίζει, διότι είναι αντίθετη με την θανάσιμη σοβαρότητα της αλήθειας και επί πλέον μας παρεισάγει σε κάποια επίπεδα μιας επίπλαστης αυτοδιάθεσης. Κι αν κάνουμε τον κόπο να σκεφθούμε, τότε θα αναρωτηθούμε. Υπάρχει πιθανότητα να ανακαλύψουμε τους εαυτούς μας κάποια ημέρα από αυτές που μας απομένουν;
Λένε οι σοφοί, ότι: «η καρδιά σου βρίσκεται εκεί που βρίσκεται ο θησαυρός σου». Κι εδώ υπάρχουν άπειρες οι ερμηνείες. Πώς υπολογίζεται ο θησαυρός; Με το μετρικό σύστημα; Με κάποιο σύστημα παραγωγής; Με την μεταβατική ενέργεια της δημιουργίας, ίσως; Μπορεί με το αληγές παιγνίδι της αναζητήσεως; Της ψαύσεως; Της συναρμογής; Της τακτοποιήσεως; Του ασυλλήπτου αποτελέσματος μιας προσδοκίας; Θέλω να πιστεύω, ότι ο δικός μας θησαυρός βρίσκεται εκεί, όπου είναι τα κυψελωτά δοχεία της γνώσης μας. Και αφού είναι έτσι και κατέχουμε την απαιτούμενη γνώση, γιατί διαρκώς παγιδευόμαστε στο δόκανο των δαιμονίων, που απεργάζονται την ψυχοπνευματική μας τύφλωση;
Και επειδή, πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι διερωτώνται: «προς τι όλοι αυτοί...
οι συλλογισμοί»; Στο ερώτημα η απάντηση είναι νύσσουσα και ουδόλως ευχάριστη. Δεν είναι συλλογισμοί. Είναι απολογισμός αδυναμιών ημών αυτών των μη σκεπτομένων Ελλήνων.
Δεν έχουμε εκτιμήσει με την προσήκουσα σοβαρότητα τις απειλές, που μας περιβάλλουν και που μας στραγγαλίζουν ηθικο-πνευματικά και υλικά, χωρίς εμείς να αντιλαμβανόμεθα τα μεγέθη αυτών των απειλών.
Συστέλλεται η Ελλάς. Ωστόσο η αδιαφορία μας διαστέλλεται. Στοχοποιείται η Ελλάς και ημείς αδρανούμε ακάλυπτοι. Καίγεται η Ελλάς. Και ημείς άδομεν. Πιστεύουμε, ότι θα μας σώσει ο ΟΗΕ, η ΕΕ, το ΝΔΤ, η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία κοκ. Όχι κύριοι. Είμαστε μόνοι μας. Το ότι κάποιος θα μας σώσει είναι μία από τις ευχάριστες και βολικές ψευδαισθήσεις.
Στηριζόμεθα σ’ αυτά, που τα media μας σερβίρουν για να ψευδαισθανθούμε, ότι θα μας σώσουν οι πολιτικοί, οι οποίοι οσονούπω θα μας χτυπήσουν «φιλικά» την πλάτη, υποσχόμενοι τους γνωστούς πλέον λαγούς με τα πετραχήλια και τα εξαπτέρυγα. Αλλά δεν έχουμε σκεφθεί, ότι τα media είναι ιδιοκτησία μεγάλων οικονομικών δυνάμεων, που ταξιθετούν τους αγαθούς σε χώρους αδαημοσύνης, έτσι ώστε κάθε δυνατότητα κριτικής σκέψεως να χάνεται παρελκυστικά στον κόσμο του infotainment (νεολογισμός ενώνων τις λέξεις information και entertainment, δηλαδή πληροφόρηση και ψυχαγωγία αντίστοιχα). Η αγιοποίηση εκ μέρους ενός ανησυχητικού ποσοστού ανυποψίαστων τηλεθεατών των τουρκικών serials, υποδηλώνει μία ισχυρή μορφή επίδειξης της κυριαρχίας των media, που στηρίζεται στην άσβεστη δίψα για «παραμύθια» και «χαλάρωση» του μεταμοντέρνου πληβείου Έλληνα.
Επίσης, ένα μέρος δικαστών και οι πλείστοι δημοσιογράφοι τελευταίως αποδεικνύονται, ότι δεν είναι φορείς νομιμότητος και γι αυτό απολαμβάνουν την απεριόριστο εκτίμηση του μεγάλου χρηματο-οικονομικού κεφαλαίου. Κι εμείς νομίζουμε, ότι η δικαιοσύνη απονέμεται και η πληροφόρηση εξασφαλίζεται. Όχι. Τίποτε από αυτά. Εμείς μόνοι μας οφείλουμε να αναζητήσουμε την αλήθεια.
Αλλά θα μου πείτε, ότι έχουμε δημοκρατία και στην δημοκρατία δεν επιτρέπεται ο σκοταδισμός και οι ολοκληρωτισμοί. Λυπάμαι, αλλά η δημοκρατία είναι απλά μία λέξη, η οποία μας προσφέρεται ακουστικά με ακατάπαυστη συχνότητα από εκείνους, οι οποίοι κατορθώνουν να μας αποχαυνώσουν και να μας διατηρούν παγίως στις νεφέλες της ψευδαισθήσεως της «κυριαρχίας του λαού». Η πραγματικότητα βρίσκεται στην ολιγαρχία των πλουσίων, η οποία κατά διαστήματα νομιμοποιείται μέσω εκλογών, των οποίων σε μεγάλο βαθμό προκαθορίζονται τα αποτελέσματα από ποδηγετούμενες δημοσκοπήσεις. Κάθε αναφορά στην αρχαία ελληνική ονομασία της λέξεως δημοκρατία είναι εντελώς απατηλή.
Η γνήσια δημοκρατία συνεπάγεται αντίλογο. Αντίσταση. Τιμωρία και απομάκρυνση εκείνων των πολιτικών, οι οποίοι απεργάσθησαν την δυστυχία των σημερινών Ελλήνων. Φοβούμαι, ότι η πίστη στην δημοκρατία αυτού του απατηλού είδους θα οδηγήσει το πλείστον των ανεγνώμων και ολιγονόων Ελλήνων στην επανείσοδο των ιδίων πολιτικών στο κοινοβούλιο, το οποίο δικαιολογημένα θεωρείται από αυτούς «δική τους υπόθεση».
Τέτοια υπερθεματισμένη δημοκρατία αδυνατώ να την κατανοήσω. Με τέτοιου είδους δημοκρατία αδυνατώ να προσδιορίσω ακόμη και τις βασικές αξίες για τις οποίες οφείλω σαν πολίτης του έθνους να υπερασπισθώ.
Όταν αυτοί που με κυβερνούν, ενεργούν, ως προστατευόμενοι ξένων ή και αντιπάλων δυνάμεων, τότε στα μάτια μου χάνουν την νομιμότητά τους, διότι ό,τι δήποτε επιχειρούν καθίσταται επικίνδυνο για την πατρίδα.
Τελικά διερωτώμαι: υπάρχει ελπίδα να ιδώ την αλήθεια;