ΙΔΟΥ το παπατζηλίκι με τους πλειστηριασμούς...
George J. ProkopakisΤο παπατζηλίκι με τους πλειστηριασμούς
Οι πλειστηριασμοί και ειδικά οι ηλεκτρονικοί ήταν προαπαιτούμενο της τρίτης αξιολόγησης. Αυτή δεν έκλεισε (το Staff Level Agreement) μέχρις ότου αρχίσουν. Οι πλειστηριασμοί είναι πολιτική Τσίπρα. Αυτός άρχισε το παπατζηλίκι: υποτίθεται σκληρή γλώσσα στους κακούς τραπεζίτες που βγάζουν τα σπίτια του κοσμάκη στο σφυρί.
Ας μην πάμε παλιά, στο "ούτε σπίτι στα χέρια τραπεζίτη". Ας πάμε στη μνημονιάρα του Τσίπρα της 13 Ιουλίου 2015. Ανέλαβε υποχρέωση να έχει πλαίσιο διαχείρισης κόκκινων δανείων μέχρι τον Οκτώβριο 2015. Παπάρια μάντολες! Εκτός από την πώληση δανείων σε funds δεν υπάρχει κάτι άλλο. Δύο χρόνια μετά! Η δε λογική με την πώληση καταναλωτικών δανείων χωρίς εγγυήσεις είναι απλή: (α) φορτώνουμε στους τραπεζίτες ότι τα πουλάνε φτηνά, (β) καταγγέλουμε τα κοράκια που έδωσαν λεφτά και τα αγόρασαν, (γ) κλείνουμε το μάτι στους οφειλέτες. Κυνικό παιγνίδι εις βάρος της κοινωνίας.
Επιστρατεύεται το λαϊκιστικό παραμύθι: πλειστηριασμούς μόνο για τους στρατηγικούς κακοπληρωτές, για τα ακριβά σπίτια, όχι τα "λαϊκά". Το δικό του νομοθετικό πλαίσιο, των παντελώς ανίκανων Σταθάκη, Παπαδημητρίου δεν επιτρέπει στις τράπεζες, ακόμη και εάν το ήθελαν, να ξεχωρίσουν τους στρατηγικούς κακοπληρωτές από τους ανήμπορους. Μάγκες οι μαυραγορίτες που τους κλείνει το μάτι κρύβονται πίσω από τα θύματα της κρίσης και περνάνε το λογαριασμό σε όσους μπορούν ακόμη να πληρώνουν φόρους. Όταν δε πίεζε η ΕΚΤ για αλλαγές στην τραπεζική διακυβέρνηση το τσιπριστάν έκρωζε για αφελληνισμό.
Ο Τσίπρας θέλει να κρατήσει για την πάρτη του τα deals με τους οικονομικά ισχυρούς. Παράδειγμα ο Μαρινόπουλος. Στο όνομα μιας υποτίθεται φιλεργατικής πολιτικής, καθάρισαν δύο οικονομικά ισχυροί (ένας φεσωμένος μέχρι τον αστράγαλο, άλλος με προοπτική ενδυνάμωσης), οι τράπεζες μπαίνουν μέσα, ο Σαββίδης ζητάει deal α λα Μαρινόπουλου για να πάρει το ΔΟΛ (πριν δέκα μήνες), οι προμηθευτές τσακίζονται, ο ανταγωνισμός βιάζεται. Εγγυήσεις οι μετοχές της ΦΑΜΑΡ, λέει! Πιο κόκκινη από το κραγιόν της Αχτσιόγλου!
Η επίσημη πολιτική της κυβέρνησης είναι το παπατζηλίκι! Αυτό που θέλει ο Τσίπρας είναι να μπορεί να ρίχνει ευθύνες σε "κακούς" και να κλείνει το μάτι στους μαυραγορίτες.
Η κατάσταση με την πλήρη κατάρρευση της μεσαίας τάξης έχει οδηγήσει σε στενωπούς ευρέα κοινωνικά στρώματα. Οι τράπεζες το τελευταίο που θα ήθελαν να συμβεί είναι να βρεθούν με σπίτια σε πεθαμένη αγορά real estate. Το παπατζηλίκι πάει πολύ μακριά. Ενώ είναι η Εφορία και οι Ασφαλιστικοί οργανισμοί που βγάζουν σε πλειστηριαμούς τα "λαϊκά" σπίτια, καλούνται οι τραπεζίτες σε αχτίβ που έχουν βγάλει λίγα πανάκριβα κομμάτια, αποδεδειγμένων μαυραγοριτών και για τα οποία γίνεται ο κοινωνικός αγώνας των πολιτικών απατεώνων του "Δεν πληρώνω", του "κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη". Αρχηγός τους ήταν ο ίδιος ο Τσίπρας!
Με το θεσμικό μπάχαλο που ο Τσίπρας δεν θέλει να αγγίξει, εκπλειστηριάζονται ακίνητα για δάνεια που δεν εξυπηρετούνται επί επτά (7) τουλάχιστον χρόνια. Ο νόμος Κατσέλη προστάτευε τα κανόνια του 2003! Όσο περνάει ο χρόνος, φροντίζουν ένταξη όλο και περισσότεροι, ανήμποροι αλλά και μαυραγορίτες. Και ο Τσίπρας δεν κάνει τίποτε, πέρα από το να κλείνει το μάτι.
Το ζήτημα που αφορά την κυβέρνηση αν θέλει να κάνει φιλολαϊκή πολιτική δεν είναι οι νουθεσίες στους τραπεζίτες. Είναι το πτωχευτικό δίκαιο, ο περιορισμός της έκθεσης στο ενέχυρο και μόνο, η πολιτική έναντι των τριτεγγυητών, η διαδικασία των πλειστηριασμών. Οι πλειστηριασμοί είναι απαραίτητοι για να μπορέσει αφ' ενός να κρατηθεί το τραπεζικό σύστημα και αφ' ετέρου για να υπάρξει ξανά τραπεζική πίστη να κινηθεί η οικονομία. Πρέπει όμως στον κύκλο πλειστηριασμού να ελαχιστοποιείται η απώλεια αξίας ανάμεσα στους δύο, πιστωτή και οφειλέτη. Αυτό μπορεί και οφείλει να κάνει μια κυβέρνηση. Όχι διδαχές στον Καραμούζη (σχηματικά ως πρόεδρος της ΕΕΤ) και η Παπανάτσιου να βγάζει στο σφυρί σπίτια για τρία χιλιάρικα. Να μπορέσει να περάσει μια λογική "επένδυσης που πήγε στραβά" και να υπάρξει μια κατά το δυνατόν δίκαιη κατανομή του κόστους ανάμεσα στον δανειολήπτη που όπως και να το κάνουμε νέμεται το περιουσιακό στοιχείο και την τράπεζα που κοστολόγησε κάποτε το ρίσκο της.
Επώδυνη όποια λύση προκύψει. Κάποια λύση είναι περισσότερο κοινωνικά δίκαιη από άλλη. Η κυβέρνηση οφείλει να βάλει το πλαίσιο και να κριθεί γι' αυτό. Οι πολίτες, τόσο οι δανειολήπτες όσο και οι φορολογούμενοι δεν μπορεί να είναι ο κινούμενος στόχος. Το παπατζηλίκι από πάνω δεν αντέχεται.
Η κατάσταση έχει φθάσει εδώ με τις πολιτικές των τσιπροκαμμένων. Προσπαθούν να μεταθέσουν ευθύνες παίζοντας τον παπά.
