ΝΥΧΤΑ στον Ευαγγελισμό. Βιασμός...
Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017.Το μόνο εφημερεύον νοσοκομείο της κεντρικής Αθήνας, ο Ευαγγελισμός.
Επείγοντα. 6 το απόγευμα.
4 νοσοκόμες, 1 γιατρός. Μία αίθουσα, ένας διάδρομος.
Στην αίθουσα με τα φορεία επιτρέπεται μόνο ένας συνοδός. Οι υπόλοιποι στον διάδρομο.
Ο διάδρομος σαν λεωφορείο σε ώρα αιχμής, οι άνθρωποι που συνοδεύουν τον ασθενή σαν παστές σαρδέλες.
Βήχας. Αποπνικτικός αέρας. Μάσκα.
Ή φοράς τη μάσκα και σκας ή τη βγάζεις να αναπνεύσεις και δεν ξέρεις με τι λοίμωξη θα φύγεις από 'κει. Ζαλάδα.
Ο θάλαμος όσο μια αίθουσα σχολείου. Μέσα, ένα σωρό φορεία στοιβαγμένα και ο συνοδός του ασθενή -όποιου έχει- να μη χωράει να περάσει.
Τουλάχιστον, λένε, 100-120 επείγοντα περιμένουν γιατρό..
Στη γωνία μια γιαγιά. Φωνάζει ότι της έχει φύγει ο καθετήρας που της έβαλαν και ντρέπεται, γιατί κατουράει παντού τριγύρω. Να πάει κάποιος να της τον φτιάξει.
6 το απόγευμα.
Μέχρι τις 12 το βράδυ, δεν κατάφερε να πάει κάποια από τις νοσοκόμες που έτρεχαν σαν παλαβές. Η γιαγιά περίμενε να τη δει γιατρός από το πρωί που ήταν εκεί. Όπως και πολλοί άλλοι.
Μια έγκυος 7 μηνών με σοβαρό πρόβλημα, δεν κατάλαβα τι… 5 ώρες δεν είχε καταφέρει να τη δει ο ένας και μοναδικός πανικόβλητος γιατρός.
Άνθρωποι που τα 'χουν χαμένα, χωρίς συνοδό, να πέφτουν από τα φορεία, άλλοι να φωνάζουν ότι κρυώνουν. Άλλοι να διψάνε ή να πονάνε. Για ώρες…
Διάδρομος, στις 9 μ.μ.
Ακόμα πιο πολύς κόσμος. Καθένας περιμένει να δει τι θα γίνει με τον δικό του άνθρωπο.
Κόσμος φωνάζει. Κόσμος χάνει την υπομονή του. Άλλοι κατηγορούν τους πρόσφυγες. Άλλοι τον Τσίπρα. Άλλοι τη Μέρκελ.
Αλαλούμ. Φασαρία με το σεκιουριτά που δεν αφήνει να περάσουν κι άλλοι.
Ζαλάδα. Νερό!
Αποφασίζεις στις 12.00 τα μεσάνυχτα, μετά από 6 ώρες, να πας τον δικό σου άνθρωπο σε ιδιωτικό νοσοκομείο, γιατί πρέπει να του αλλάξεις πάμπερ, γιατί φοβάται βλέποντας όλα αυτά, γιατί φοβάσαι μην κολλήσει κάποια λοίμωξη, καθώς όλοι μέσα βήχουν και τα παπούτσια του ενός στο φορείο, ακουμπάνε το κεφάλι του άλλου.
Παίρνεις ιδιωτικό νοσοκομείο. 1.000 ευρώ το βράδυ. Ίλιγγος!
Την ώρα εκείνη έρχεται ο γιατρός και εξετάζει τον δικό σου: "Πρέπει να μείνει μέσα οπωσδήποτε, πρέπει να νοσηλευτεί. Αλλά δεν υπάρχουν κρεβάτια. Αν θέλετε στο ράντζο εδώ πέρα".
Ανακαλύπτεις ιδιωτικό νοσοκομείο, συμβεβλημένο με τον ΕΟΠΥΥ αυτή τη φορά.
500 τη βραδιά. Και λες κι ευχαριστώ.
Βρίσκεται τρόπος και ανακοινώνεις στον έρμο τον μοναδικό γιατρό, ότι θα μεταφέρεις τον δικό σου στην ιδιωτική. Δείχνει ανακουφισμένος.
Γύρω στα φορεία κατουρημένοι ώρες, κρυωμένοι, χτυπημένοι, εξαντλημένοι, γέροι, νέοι, παιδιά, Έλληνες, πρόσφυγες.
Κάποιοι δίπλα σε ακούνε στο τηλέφωνο, κοιτάζουν με κάποια ζήλια, απόγνωση, απελπισία.
Χαμογελάς με ενοχή. Μέχρι εκείνη την ώρα -γύρω στη 1 τη νύχτα- ακόμα υπήρχαν άνθρωποι που από το πρωί δεν κατάφεραν να τους δουν.
Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια προς πώληση, όσο-όσο.
Την ανθρώπινη μας υπόσταση την εκτέλεσαν.
Τα άκουγες, αλλά μέχρι να τα δεις δεν είχες νοιώσει την αγριότητά τους.
Σαν βιασμός.
Εγκλήματα, που γι' αυτά μια μέρα θα γράψει η ιστορία.
Αλλά καμία αναφορά από την ιστορία, δεν θα ξεπλύνει τη φρίκη και το άδικο που μένουν πίσω.
Δήμητρα Διαμαντοπούλου
