Πώς Τσίπρας και Καμμένος σχεδιάζουν την πτώση τους!...
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Η φάρσα του «σκοπιανού» είναι η καλύτερη αφορμή, στο πλαίσιο της ανάπτυξης ενός σικέ παιχνιδιού μεταξύ των δύο κυβερνητικών εταίρων στην Ελλάδα, που θα οδηγήσει στις κάλπες των γενικών εκλογών. Προφανώς επιδίωξη (τους) είναι να εμπλακεί ενεργά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα στην υπόθεση της επαναφοράς του «σκοπιανού» στο προσκήνιο, αλλά μέχρι σήμερα οι υπόλοιποι προσπαθούν να το αποφύγουν. Και αν είναι στοιχειωδώς σοβαροί θα το αποφύγουν, παρά τις πιέσεις που δέχονται από το εσωτερικό του κόμματός τους – κυρίως ο κ. Μητσοτάκης.
Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που η βουλή θα διαλυθεί πρόωρα για διαφορετικό λόγο από αυτόν που ορίζει την πραγματική ανάγκη των κυβερνώντων. Ναι, αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα «παράθυρο ευκαιρίας» για τη κυβέρνηση, έτσι ώστε να οδηγήσει τη χώρα στις εκλογές μέσα σε ένα κλίμα (καλοπληρωμένης και ασφαλώς κατασκευασμένης) αισιοδοξίας ως προς την εθνική οικονομία και άρα επιτυχίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Από την άνοιξη το κλίμα αυτό, που διαμορφώνει θετικό «social mood» αυτή τη στιγμή, θα επιβαρυνθεί από τις διαδικασίες για μια νέα συμφωνία με τους επίσημους ευρωπαίους δανειστές και το ΔΝΤ, που θα ορίζει τη δεύτερη φάση «διάσωσης», στο πλαίσιο μιας νέας μορφής «μνημονίων», τα οποία δεν θα επιβαρύνουν πλέον τους προϋπολογισμούς των εταίρων της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Είναι εύλογο πως μια τέτοια διαπραγμάτευση θα εκμηδένιζε την εκλογική ισχύ και του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ!
Και να η ευκαιρία για «βελούδινο διαζύγιο» μεταξύ του κυρίου Τσίπρα και του κυρίου Καμμένου. Διαφωνούν ως προς την τελική ονομασία της ΠΓΔΜ! Και αντί ο λαός να γελά με το καλαμπούρι, τους παίρνει στα σοβαρά, καθώς τα ΜΜΕ φρόντισαν να διαμορφώσουν κλίμα σύγκρουσης στα όρια του διχασμού για μια υπόθεση απολύτως παραπλανητική, η οποία αν δεν στηριζόταν στο πραγματικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ για επίσημη ένταξη της γείτονος στο ΝΑΤΟ το καλοκαίρι - στο πλαίσιο της νέας στρατηγικής τους για την Ευρώπη, σύμφωνα με την οποία τα Δυτικά Βαλκάνια μετατρέπονται σε γεωστρατηγικό πυρήνα του ΝΑΤΟ - θα μπορούσε κάποιος να της δώσει την διάσταση των fake news.
Η Ελλάδα δεν μπορεί (αντικειμενικά) να εμποδίσει την επίσημη ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, χωρίς να προσβάλει πλέον ευθέως (και για δεύτερη φορά) την Ενδιάμεση Συμφωνία της 13ης Σεπτεμβρίου 1995, αλλά και την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (5 Δεκεμβρίου 2011). Τότε με ψήφους 15 προς 1 το Δικαστήριο έκρινε ότι η Ελληνική Δημοκρατία ασκώντας βέτο στην εισδοχή της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, παραβίασε την υποχρέωσή της βάσει του άρθρου 11, παρ.1, της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, ενώ απέρριψε όλα τα άλλα αιτήματα της ΠΓΔΜ για επιβολή μελλοντικών μέτρων από το Δικαστήριο. Αυτό σημαίνει πως σήμερα - σε αντίθεση με τη σύνοδο του Βουκουρεστίου του 2008 - η άρνηση της Ελλάδας θα οδηγούσε σε κρίση με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ακριβώς την περίοδο που θα είχε ανάγκη το αντίθετο, για να υπολογίζει σε μια σχετικά ομαλή επανένταξή της στη διεθνή χρηματαγορά και πολιτική υποστήριξη στη βήμα-βήμα ρύθμιση του χρέους, έναντι μέτρων περιοριστικής πολιτικής και μεταρρυθμίσεων υπέρ της αγοράς.
Ποιος θα αποτολμούσε τέτοια σύγκρουση, η οποία θα έφερνε στο προσκήνιο των ΗΠΑ – ερεθίζοντας παράλληλα το υποσυνείδητο στην ΕΕ – τις απόψεις που διατύπωσαν οι απίθανοι τύποι Σάμιουελ Χάντινγκτον και Ρόμπερτ Κάπλαν περί της Ελλάδος ως ανωμαλία στην Ευρώπη και στην Μέση Ανατολή που πρέπει να εξοβελιστεί από κεντρικούς Δυτικούς Θεσμούς; Ποιος; Μήπως οι δεξιοί και κεντροαριστεροί που διαδίδουν πως «οι Αμερικανοί είναι οι μοναδικοί φίλοι της Ελλάδας»; Μήπως ο Αλέξης Τσίπρας; Έχει πολύ πλάκα ο υπερ-φιλοαμερικανός Πάνος Καμμένος στο ζήτημα!
Γενικότερα η κατάσταση είναι μια ακόμη παράσταση για γέλια και για κλάματα, όπου απουσιάζει εντελώς η σοβαρότητα, ενώ περισσεύει η κουτοπονηριά και η χυδαιότητα. Με ενοχλεί αισθητικά, αναγνώστη μου!
Σύμφωνοι, οι εκλογές υπό αυτές τις συνθήκες συμφέρουν καί τον κ. Τσίπρα καί τον κ. Καμμένο, ο οποίος εμφανιζόμενος να διαφωνεί με τον πρωθυπουργό στο «σκοπιανό» βάσιμα θα μπορούσε να θεωρήσει πως θα αντλήσει ψήφους από τη δεξαμενή των «εθνικοφρόνων» που δεν δέχονται να απωλέσουν το ιδεαλιστικό και εμπορικό μονοπώλιο ως προς τη Μακεδονία – το οποίο, ωστόσο, έχουν αντικειμενικά χάσει ήδη από το 1992-93. Και όχι μόνον αυτό. Με την απολύτως ηλίθια συμπεριφορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος στο ζήτημα υπάρχει κίνδυνος να διαμορφωθεί μονοπώλιο από τα Σκόπια στο «Μακεδονία», στο βαθμό που το ζήτημα συνεχίσει να παραμένει εκκρεμές.
Ήταν τραγικό λάθος ο χειρισμός για την ονομασία της ΠΓΔΜ. Σήμερα είναι απλώς φάρσα. Το όνομα ασφαλώς θα έπρεπε να περιέχει προσδιορισμό, ο οποίος θα καταδήλωνε ή υποδήλωνε ή προδήλωνε πως το νέο κράτος της περιοχής δεν κατασκευάζει εθνική ταυτότητα κατακυριεύοντας πολιτικά ολόκληρη τη Μακεδονία. Η ονομασία θα πρέπει να δηλώνει σαφώς διάκριση από την Ελληνική Μακεδονία και ασφαλώς η εθνική ταυτότητα του «νέου» κράτους και η συντακτική του οντολογία να μην δομούνται στη βάση συμβόλων που αποσκοπούν στο μονοπώλιο της Μακεδονίας και στον αλυτρωτισμό.
Έτσι, το όνομα είναι δευτερεύον ζήτημα. Σε αυτό καταλήγουμε αφού πρώτα συμφωνήσουμε σε όλα τα άλλα, τα σοβαρά, τα πολιτικά που αποσκοπούν ενδεχομένως στον αποκλεισμό του άλλου και στην παραχάραξη των ιστορικών πηγών. Το πώς θα ονομάζονται οι γείτονες και πως θα αναφέρονται δεν είναι δική μας υπόθεση. Ωστόσο, το εάν συγκροτούνται εθνικά στη βάση μιας πολιτικής που θίγει το καλώς εννοούμενο εθνικό-ελληνικό συμφέρον, είναι. Και δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος σοβαρός παράγοντας στις διεθνείς πολιτικές που αρνείται στην Ελλάδα το δικαίωμα να εμποδίσει πολιτικές της γείτονος που κατατείνουν στον αποκλεισμό της χώρας μας ως προς την ιστορική, εμπορική και πολιτισμική διάσταση της ελληνικής Μακεδονίας. Αυτό μπορούν να το πετύχουν μόνον ηλίθιοι, τυχοδιώκτες Έλληνες που ορκιζόμενοι στο μονοπώλιο της Μακεδονίας, εμφανίζονται αποφασισμένοι να αποκλείσουν κάθε άλλον που θεωρεί τον εαυτό του Μακεδόνα και δεν είναι Έλληνας.
Η εθνική ταυτότητα, αναγνώστη μου, είναι πολιτικό δημιούργημα και σχηματίζεται με πολύ φαντασία και μπόλικο μύθο. Σε όλες τις περιπτώσεις ανεξαιρέτως. Αυτό που θα έπρεπε να ενδιαφέρει τη σύγχρονη Ελλάδα είναι πώς το «νέο» (όμορο κράτος) πολιτικό δημιούργημα στα βόρεια σύνορά της να μην θίγει το πολιτικό και διοικητικό δημιούργημα Ελλάδα. Αυτό είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης και μόνον έτσι έχει έννοια η διαμεσολάβηση από τον ΟΗΕ. Όλα τα άλλα είναι ελεεινοί εθνικισμοί που ήδη αποδείχθηκαν της «πλάκας», του παραεμπορίου και της «αρπαχτής», παράλληλα με τον εκχυδαϊσμό του «εθνικού» και της ποδοσφαιροποίησης του εθνικού συμφέροντος. Αν μάλιστα όλοι αυτοί που εμφανίζονται να μην διανοούνται η γειτονική χώρα να φέρει στη σύνθεση της ονομασίας της το «Μακεδονία», ενώ μια χαρά δέχθηκαν και αποδέχονται την εκχώρηση του πυρήνα της ελληνικής κυριαρχίας στην τρόικα, σκέφτονταν για μια στιγμή ώριμα, μάλλον θα έθεταν οι ίδιοι την ηθική τους υπόσταση σε δοκιμασία! Είναι άκρως αναισθητικό το αποτέλεσμα.
Όπως επίσης είναι αντιαισθητικό το σικέ παίγνιο που οδηγεί στην πρόωρη διάλυση αυτής της βουλής, για να έρθει η κυβέρνηση που θα προκύψει από την επόμενη να συναινέσει όπως-όπως (και κάτω από την πίεση του χρόνου και του χρήματος) σε μια σύνθετη του «Μακεδονία» τελική ονομασία για την ΠΓΔΜ , χωρίς μάλιστα να έχουν διασφαλιστεί προηγουμένως και πλήρως τα πολιτικά και νομικά ζητήματα που ευλόγως προκύπτουν από τη κοινή χρήση του όρου «Μακεδονία» και των παραγώγων του μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ.
