Οι Έλληνες έζησαν μέχρι και πριν από 72 χρόνια-Τώρα ζει ένας άλλος λαός…

Πριν 72 χρόνια οι Ελληνίδες μάνες γεννούσαν άντρες Έλληνες σαν τον Κώστα Κουκίδη, ενώ σήμερα γεννιούνται μόνο πολυλογάδες... Κάποτε, ....και μέχρι πριν μόλις 72 χρόνια, οι Έλληνες, άντρες, γυναίκες ακόμα και παιδιά τιμούσαν την πατρίδα τους με κάθε τους πνοή ακόμα και με την τελευταία!
Κάποτε, υπήρχαν Ελληνίδες μάνες που γεννούσαν μέσα από τα σπλάχνα τους άντρες τίμιους και λεοντόκαρδους σαν τον Κωνσταντίνο Κουκίδη, την ιστορία του οποίου πολλοί αμφισβήτησαν, αλλά ...ίσως να το έκαναν μόνο και μόνο γιατί δεν άντεχαν την σύγκριση με τους εαυτούς τους...
Ο τσολιάς μας, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης στις 27 Απριλίου του 1941, δεν αντέχει να δει την ελληνική σημαία στα αιματοβαμμένα και μιαρά χέρια των Γερμανών Ναζί, τυλίγεται με τον πανίερο εθνικό μας σύμβολο και πέφτει από τα τείχη της Ακρόπολης, βρίσκοντας τιμημένο θάνατο, τυλιγμένος στην γαλανόλευκη!
Πέρασαν 72 χρόνια από την είσοδο των Γερμανών κατακτητών στην Αθήνα που τόλμησαν να σηκώσουν το σιχαμερό σύμβολό τους στο Ιερό Βράχο που γέννησε το πνεύμα, τον ανθρωπισμό και την Δημοκρατία...
Πέρασαν 72 χρόνια μα για πάντα θα θυμόμαστε τον τσολιά μας τον λεοντόκαρδο και όλα εκείνα τα παλικάρια που πότισαν βουνά, πλαγιές και πεδιάδες με το αίμα τους, μόνο και μόνο για να ζήσουμε εμείς λεύτεροι ...για να τολμάμε στις μέρες μας όχι μόνο να αμφισβητούμε αυτούς που δεν φτάνουμε ...αλλά και να μην παραδειγματιζόμαστε από το όγκο και το μεγαλείο τους!

Κουκίδη είσαι Αθάνατος ...και εμείς απλά θλιβεροί μπροστά στην σκιά του μεγαλείου σου!
Και όλοι εσείς που χύσατε άφθονο το καυτό σας αίμα πάνω σε κάθε κορφοβούνι, σε κάθε πλαγιά και σε κάθε κάμπο κερδίσατε την αθανασία ....για ποιους όμως; Για όλους εμάς τους θλιβερούς απογόνους σας που ούτε να σας τιμήσουμε όπως σας αρμόζει δεν μπορούμε πολλώ δε μάλλον να σας μιμηθούμε...
Εμείς ξεχάσαμε και εσάς στην διαδρομή και εμάς ποίοι είμαστε, ξεχάσαμε το χρέος μας σε εσάς και το χρέος μας σε μας και το χρέος μας στους επόμενους...
Εμείς δεν είμαστε Έλληνες, είμαστε θλιβερές σκιές του παρόντος που δεν αναγνώρισαν παρελθόν άρα έχουν το παρόν που τους αξίζει και το ανύπαρκτο μέλλον που υφαίνουν...
Εμείς δεν είμαστε Έλληνες είμαστε ... «Ευρωπαίοι» ...χαρούμενοι μέσα στην πλάνη μας, χαζεμένοι από τα μνημόνια, τυφλοί και κουφοί στην πιο μεγάλη προδοσία...
Δεν είμαστε καν άνθρωποι... Είμαστε σκιές και σαν σκιές ζούμε και σαν σκιές θα καταλήξουμε, γιατί στην διαδρομή ξεχάσαμε, δανειστήκαμε, ξοδέψαμε, ψηφίσαμε σε βάρος της μάνας μας, του πατέρα μας, σε βάρος της Πατρίδας μας για να τεμπελιάζουμε σε κάποιο γραφειάκι με αντάλλαγμα την προδοσία...
Εμείς δεν ήμαστε Έλληνες ...Είμαστε Δεξιοί, Αριστεροί, Κεντρώοι, Φασίστες, Κομμουνιστές, Οικολόγοι, ...πάντως Έλληνες δεν ήμαστε!
Εμείς δεν είμαστε Έλληνες ...αλλά αν έχουμε μία ευκαιρία να γνωρίσουμε τι σημαίνει Έλληνας πρέπει να βγούμε από τη σκιά, πρέπει να ακούσουμε τους αγέρωχους ήρωες και ηρωίδες μας του παρελθόντος μας και να φωνάξουμε μέσα από την ψυχή μας, να πράξουμε για να αποκτήσουμε κορμί και να μην είμαστε αερικά, πρέπει να κερδίσουμε πίσω την ζωή και τον τόπο μας και την ιστορία μας... Ίσως τότε να ξαναγίνουμε Έλληνες...
Ίσως τότε να δώσουμε μία ακόμα ευκαιρία ύπαρξης σε αυτό το Έθνος... Έως τότε αν μείνουμε σκιές ας αναλογιστούμε όχι πως θα πληρώσουμε το επόμενο χαράτσι, αλλά πως θα πληρώσουμε την ιστορία που επιλέξαμε να γράψουμε πάνω στις ταφόπλακες των παππούδων και των πατεράδων μας, σμιλεύοντας τις ταφόπλακες των παιδιών μας! Ζήτω το «ΟΧΙ»! Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!
Γράφει ο Θοδωρής Παναγιωτίδης