Κι όμως ντρέπονται
Λένε πως «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Έχοντας προφανώς υπόψη
το ρητό αυτό, 58 συμπολίτες μας απηύθυναν πριν από μερικές ημέρες
«έκκληση στις δυνάμεις της ευρύτερης δημοκρατικής προοδευτικής
παράταξης».
Του Κώστα Χρυσόγονου - Καθηγητής Νομικής Α.Π.Θ.
Προτείνουν τη δημιουργία «ενός κοινού πολιτικού φορέα που θα συστεγάσει όλους» όσοι κινούνται στον χώρο «της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής Αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού». Και οριοθετούν αυτό το οποίο οι ίδιοι αποκαλούν «κεντροαριστερό χώρο» απέναντι στη δεξιά και τη «νεοκομμουνιστική - εθνολαϊκιστική Αριστερά».
Ο τελευταίος αυτός όρος είναι το πιο διασκεδαστικό στοιχείο του κειμένου των 58. Υποδηλώνει την πλήρη πολιτική και ιδεολογική σύγχυση στην οποία έχουν περιέλθει οι συγγραφείς, αφού υπονοεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτόχρονα εθνικιστικός, κομμουνιστικός και λαϊκιστικός (!) πολιτικός φορέας. Ωστόσο στοιχειώδης γνώση της ιστορίας θα ήταν αρκετή για να καταδείξει ότι συλλογικότητες που αυτοπροσδιορίζονται ως «εθνικιστικές» βρίσκονται σε αδιάλλακτη και συχνά αιματηρή σύγκρουση με εκείνες που αυτοπροσδιορίζονται ως «κομμουνιστικές».
Έτσι π.χ. στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο (1936-39) οι εθνικιστές του Φράνκο εξόντωσαν δεκάδες χιλιάδες μέλη και οπαδούς του ισπανικού κομμουνιστικού κόμματος ενώ και κείνο ανταπέδιδε στο μέτρο του δυνατού. Η φαντασία του Γκαίτε είχε επινοήσει τα τέρας Φρανκενστάιν, αλλά τώρα οι 58 τον ξεπερνούν με τον ... Φρανκολένιν (!).
Όσο για τον «λαϊκισμό», πρόκειται για πολεμικό όρο με χαρακτηριστική εννοιολογική ασάφεια, αφού μπορεί να προσαφθεί αδιακρίτως σε δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς. Το ζητούμενο όμως τελικά δεν είναι ποιος κατηγορείται ως «λαϊκιστής», αλλά ποιος αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος ψεύτης. Και, σε ό,τι αφορά την πρόσφατη ελληνική ιστορία, είναι σαφές ότι όσοι επικράτησαν στις εκλογές του 2009 διαβεβαιώνοντας ότι «λεφτά υπάρχουν» και του 2012 υποσχόμενοι «επαναδιαπραγμάτευση» ψεύδονταν ασύστολα.
Προσπαθώντας να ανιχνεύσει κανείς τις βάσεις της συλλογιστικής των 58, προσκρούει σε «διαπιστώσεις» του τύπου ότι «μετά από μια καταστροφή, η Ελλάδα ξαναποκτά τη δυνατότητα και τα μέσα να σχεδιάσει το μέλλον της» και το πιο εκπληκτικό ότι «η εποχή των μνημονίων φαίνεται να φθάνει στο τέλος της». Μάλλον δεν έχουν ακούσει τίποτα για το «χρηματοδοτικό κενό» και για τα νέα οδυνηρά μέτρα μερικών δισεκατομμυρίων που απαιτεί η αδηφάγος τριαρχία των δανειστών για τα έτη 2014 -2016.
Όσο για τα αίτια της «καταστροφής», η μόνη εξήγηση των 58 είναι ότι «οι Έλληνες είναι ...υπεύθυνοι για τις εθνικές ολιγωρίες». Πρόκειται λοιπόν για μια εκλεπτυσμένη επανέκδοση του παγκάλειου «μαζί τα φάγαμε». Μάλλον δεν πρόσεξαν ότι τις τελευταίες δεκαετίες είχε οικοδομηθεί στην Ελλάδα ένα κλεπτοκρατικό καθεστώς με κοινοβουλευτικό μανδύα, το οποίο ο μέντορας πολλών από τους 58 Κώστας Σημίτης είχε εύστοχα χαρακτηρίσει το 1993 ως «ολιγαρχία χρηματοδοτών» και ως «πλέγμα ποδηγέτησης ων κρατικών αποφάσεων». Ούτε έχουν αντιληφθεί τα δομικά ελαττώματα των ευρωζώνης και τον καταπλεονεκτικό, σε βάρος του μεσογειακού νότου, χαρακτήρα του ενιαίου νομίσματος.
Συγκεκριμένη πρόταση για το μέλλον της χώρας μάταια θα αναζητήσει κανείς στο κείμενο των 58, πέρα από αοριστίες του τύπου ότι «η αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου απαιτεί τη μέγιστη διανοητική και συναισθηματική προσπάθεια σε συνδυασμό με την τεχνοκρατική και διοικητική γνώση». Η τελευταία αυτή φράση εμπεριέχει προφανώς μια προτροπή προς την κοινωνία να εμπιστευθεί και πάλι τους ίδιους «γνώστες» που άσκησαν εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες. Αφού αυτοί αποδεδειγμένα γνωρίζουν πώς να οδηγήσουν μια χώρα στην καταστροφή, ας τους αναθέσουμε και να τη διαχειρισθούν (!).
Σε έναν από τους υπότιτλους του κειμένου τους οι 58 δηλώνουν «χωρίς ντροπή γι΄ αυτό που είμαστε». Και όμως ντρέπονται να παραδεχθούν ότι στο πραγματικό δίλημμα της σημερινής Ελλάδας, δηλαδή στο δίλημμα ευπειθής συμμόρφωση ή αντίσταση, υποδούλωση ή διεκδίκηση σεισάχθειας, εκείνοι επιλέγουν το πρώτο. Ντρέπονται δηλαδή να απολογηθούν για την ακραία νεοφιλελεύθερη, ανάλγητη ταξική+ πολιτική την οποία υλοποιούν σήμερα τα κόμματα εξουσίας (ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Νέα Δημοκρατία), στο πλαίσιο της μνημονιακής υποτέλειας. Και εμφανίζονται ως «κεντροαριστεροί», επειδή ντρέπονται να ομολογήσουν ότι ανήκουν στη μνημονιακή δεξιά, ότι κατ΄ ουσία ταυτίζονται με ανθρώπους όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και Μάκης Βορίδης.
Αφού πάντως προτείνουν την ίδρυση νέου πολιτικού φορέα, οι 58 θα χρειασθούν και κάποιον τίτλο. Μια καλή ιδέα θα ήταν ίσως, αφού θα πρόκειται για «δημοκρατική» παράταξη και σ΄ αυτήν συμπεριλαμβάνεται το «φιλελεύθερο κέντρο», να ονομάσουν τον φορέα τους ΦΙ.ΔΗ.Κ. (Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κέντρο). Τούτο θα προσέδιδε και μια ρεαλιστική νότα ιστορικής συνέχειας, αφού εκείνη ήταν η επωνυμία του κόμματος που είχαν ιδρύσει οι αποστάτες του 1965 για να συμμετάσχουν στις εκλογές του Μαϊου του 1967, αλλά τους πρόλαβε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Τσιριμώκος.
Προτείνουν τη δημιουργία «ενός κοινού πολιτικού φορέα που θα συστεγάσει όλους» όσοι κινούνται στον χώρο «της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής Αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού». Και οριοθετούν αυτό το οποίο οι ίδιοι αποκαλούν «κεντροαριστερό χώρο» απέναντι στη δεξιά και τη «νεοκομμουνιστική - εθνολαϊκιστική Αριστερά».
Ο τελευταίος αυτός όρος είναι το πιο διασκεδαστικό στοιχείο του κειμένου των 58. Υποδηλώνει την πλήρη πολιτική και ιδεολογική σύγχυση στην οποία έχουν περιέλθει οι συγγραφείς, αφού υπονοεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτόχρονα εθνικιστικός, κομμουνιστικός και λαϊκιστικός (!) πολιτικός φορέας. Ωστόσο στοιχειώδης γνώση της ιστορίας θα ήταν αρκετή για να καταδείξει ότι συλλογικότητες που αυτοπροσδιορίζονται ως «εθνικιστικές» βρίσκονται σε αδιάλλακτη και συχνά αιματηρή σύγκρουση με εκείνες που αυτοπροσδιορίζονται ως «κομμουνιστικές».
Έτσι π.χ. στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο (1936-39) οι εθνικιστές του Φράνκο εξόντωσαν δεκάδες χιλιάδες μέλη και οπαδούς του ισπανικού κομμουνιστικού κόμματος ενώ και κείνο ανταπέδιδε στο μέτρο του δυνατού. Η φαντασία του Γκαίτε είχε επινοήσει τα τέρας Φρανκενστάιν, αλλά τώρα οι 58 τον ξεπερνούν με τον ... Φρανκολένιν (!).
Όσο για τον «λαϊκισμό», πρόκειται για πολεμικό όρο με χαρακτηριστική εννοιολογική ασάφεια, αφού μπορεί να προσαφθεί αδιακρίτως σε δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς. Το ζητούμενο όμως τελικά δεν είναι ποιος κατηγορείται ως «λαϊκιστής», αλλά ποιος αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος ψεύτης. Και, σε ό,τι αφορά την πρόσφατη ελληνική ιστορία, είναι σαφές ότι όσοι επικράτησαν στις εκλογές του 2009 διαβεβαιώνοντας ότι «λεφτά υπάρχουν» και του 2012 υποσχόμενοι «επαναδιαπραγμάτευση» ψεύδονταν ασύστολα.
Προσπαθώντας να ανιχνεύσει κανείς τις βάσεις της συλλογιστικής των 58, προσκρούει σε «διαπιστώσεις» του τύπου ότι «μετά από μια καταστροφή, η Ελλάδα ξαναποκτά τη δυνατότητα και τα μέσα να σχεδιάσει το μέλλον της» και το πιο εκπληκτικό ότι «η εποχή των μνημονίων φαίνεται να φθάνει στο τέλος της». Μάλλον δεν έχουν ακούσει τίποτα για το «χρηματοδοτικό κενό» και για τα νέα οδυνηρά μέτρα μερικών δισεκατομμυρίων που απαιτεί η αδηφάγος τριαρχία των δανειστών για τα έτη 2014 -2016.
Όσο για τα αίτια της «καταστροφής», η μόνη εξήγηση των 58 είναι ότι «οι Έλληνες είναι ...υπεύθυνοι για τις εθνικές ολιγωρίες». Πρόκειται λοιπόν για μια εκλεπτυσμένη επανέκδοση του παγκάλειου «μαζί τα φάγαμε». Μάλλον δεν πρόσεξαν ότι τις τελευταίες δεκαετίες είχε οικοδομηθεί στην Ελλάδα ένα κλεπτοκρατικό καθεστώς με κοινοβουλευτικό μανδύα, το οποίο ο μέντορας πολλών από τους 58 Κώστας Σημίτης είχε εύστοχα χαρακτηρίσει το 1993 ως «ολιγαρχία χρηματοδοτών» και ως «πλέγμα ποδηγέτησης ων κρατικών αποφάσεων». Ούτε έχουν αντιληφθεί τα δομικά ελαττώματα των ευρωζώνης και τον καταπλεονεκτικό, σε βάρος του μεσογειακού νότου, χαρακτήρα του ενιαίου νομίσματος.
Συγκεκριμένη πρόταση για το μέλλον της χώρας μάταια θα αναζητήσει κανείς στο κείμενο των 58, πέρα από αοριστίες του τύπου ότι «η αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου απαιτεί τη μέγιστη διανοητική και συναισθηματική προσπάθεια σε συνδυασμό με την τεχνοκρατική και διοικητική γνώση». Η τελευταία αυτή φράση εμπεριέχει προφανώς μια προτροπή προς την κοινωνία να εμπιστευθεί και πάλι τους ίδιους «γνώστες» που άσκησαν εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες. Αφού αυτοί αποδεδειγμένα γνωρίζουν πώς να οδηγήσουν μια χώρα στην καταστροφή, ας τους αναθέσουμε και να τη διαχειρισθούν (!).
Σε έναν από τους υπότιτλους του κειμένου τους οι 58 δηλώνουν «χωρίς ντροπή γι΄ αυτό που είμαστε». Και όμως ντρέπονται να παραδεχθούν ότι στο πραγματικό δίλημμα της σημερινής Ελλάδας, δηλαδή στο δίλημμα ευπειθής συμμόρφωση ή αντίσταση, υποδούλωση ή διεκδίκηση σεισάχθειας, εκείνοι επιλέγουν το πρώτο. Ντρέπονται δηλαδή να απολογηθούν για την ακραία νεοφιλελεύθερη, ανάλγητη ταξική+ πολιτική την οποία υλοποιούν σήμερα τα κόμματα εξουσίας (ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Νέα Δημοκρατία), στο πλαίσιο της μνημονιακής υποτέλειας. Και εμφανίζονται ως «κεντροαριστεροί», επειδή ντρέπονται να ομολογήσουν ότι ανήκουν στη μνημονιακή δεξιά, ότι κατ΄ ουσία ταυτίζονται με ανθρώπους όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και Μάκης Βορίδης.
Αφού πάντως προτείνουν την ίδρυση νέου πολιτικού φορέα, οι 58 θα χρειασθούν και κάποιον τίτλο. Μια καλή ιδέα θα ήταν ίσως, αφού θα πρόκειται για «δημοκρατική» παράταξη και σ΄ αυτήν συμπεριλαμβάνεται το «φιλελεύθερο κέντρο», να ονομάσουν τον φορέα τους ΦΙ.ΔΗ.Κ. (Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κέντρο). Τούτο θα προσέδιδε και μια ρεαλιστική νότα ιστορικής συνέχειας, αφού εκείνη ήταν η επωνυμία του κόμματος που είχαν ιδρύσει οι αποστάτες του 1965 για να συμμετάσχουν στις εκλογές του Μαϊου του 1967, αλλά τους πρόλαβε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Τσιριμώκος.
Read more: http://www.newsbomb.
