ΜΙΚΗΣ : ΝΙΩΘΩ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΛΙΩΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΟΥΡΕΣ
Δύο κεράκια που συμβολίζουν 90 χρόνια έμπνευσης και δημιουργίας έσβησαν 3.500 χιλιάδες θεατές, οι οποίοι βρέθηκαν χθες το βράδυ στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών για να ευχηθούν στον Μίκη Θεοδωράκητην ημέρα των γενεθλίων του...
Ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης δεν μπόρεσε να παρευρεθεί γιατί δεν του το επέτρεψε η εύθραυστη κατάσταση της υγείας του, αλλά σε μήνυμά του - που διαβάστηκε στην έναρξη της βραδιάς - μετέφερε τα αισθήματα χαράς και συγκίνησης για την πραγματοποίηση της τιμητικής αυτής εκδήλωσης.Ωστόσο, σημείωσε, «αισθάνομαι πολύ άβολα που γίνονται αφιερώματα στη μουσική μου και ακούγονται τα τραγούδια μου σε μία εποχή που κυριαρχείται από τον μεγάλο πόνο των γερόντων που λιώνουν στις ουρές για ένα πιάτο φαΐ. Είναι επόμενο να αισθάνομαι ντροπή, ειδικά εγώ που ενώ κουβαλάω στην πλάτη μου τα ίδια χρόνια, έχω το προνόμιο την ίδια στιγμή, να απολαμβάνω την μεγάλη χαρά ενός ανθρώπου της Τέχνης, που βλέπει το έργο του να παρουσιάζεται μπροστά στο κοινό».
«Το μόνο που με παρηγορεί», συνέχισε, «είναι ο συμβολισμός από την συνύπαρξη μέσα στον ίδιο λαό του πόνου και της ελπίδας αλλά και της βεβαιότητας ότι κάποτε ο πόνος θα εξαλειφθεί, ενώ η ελπίδα θα γιγαντωθεί και θα γίνει πραγματικότητα. Γιατί η ελπίδα είναι αυτή που θριαμβεύει πάντοτε όταν έχει κανείς μέσα του αληθινή πίστη στον άνθρωπο και στη ζωή» κατέληξε.
Οι υψηλές θερμοκρασίες δεν απέτρεψαν το κοινό, που είχε γεμίσει τον Κήπο του Μεγάρου ήδη από τις 8 το βράδυ, μία ώρα πριν δηλαδή την προγραμματισμένη έναρξη της συναυλίας. Καθισμένοι στο γκαζόν, σε ψάθες και καρέκλες, οι θεατές - ανάμεσά τους και άνθρωποι μεγάλης ηλικίας αλλά και πολλοί ξένοι τουρίστες - σιγοψιθύρισαν τραγούδια αγαπημένα, φορτισμένα με μνήμες και συναίσθημα από την απύθμενη δεξαμενή της πολύτιμης προσφοράς του συνθέτη.
Ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης δεν μπόρεσε να παρευρεθεί γιατί δεν του το επέτρεψε η εύθραυστη κατάσταση της υγείας του, αλλά σε μήνυμά του - που διαβάστηκε στην έναρξη της βραδιάς - μετέφερε τα αισθήματα χαράς και συγκίνησης για την πραγματοποίηση της τιμητικής αυτής εκδήλωσης.Ωστόσο, σημείωσε, «αισθάνομαι πολύ άβολα που γίνονται αφιερώματα στη μουσική μου και ακούγονται τα τραγούδια μου σε μία εποχή που κυριαρχείται από τον μεγάλο πόνο των γερόντων που λιώνουν στις ουρές για ένα πιάτο φαΐ. Είναι επόμενο να αισθάνομαι ντροπή, ειδικά εγώ που ενώ κουβαλάω στην πλάτη μου τα ίδια χρόνια, έχω το προνόμιο την ίδια στιγμή, να απολαμβάνω την μεγάλη χαρά ενός ανθρώπου της Τέχνης, που βλέπει το έργο του να παρουσιάζεται μπροστά στο κοινό».
«Το μόνο που με παρηγορεί», συνέχισε, «είναι ο συμβολισμός από την συνύπαρξη μέσα στον ίδιο λαό του πόνου και της ελπίδας αλλά και της βεβαιότητας ότι κάποτε ο πόνος θα εξαλειφθεί, ενώ η ελπίδα θα γιγαντωθεί και θα γίνει πραγματικότητα. Γιατί η ελπίδα είναι αυτή που θριαμβεύει πάντοτε όταν έχει κανείς μέσα του αληθινή πίστη στον άνθρωπο και στη ζωή» κατέληξε.
Οι υψηλές θερμοκρασίες δεν απέτρεψαν το κοινό, που είχε γεμίσει τον Κήπο του Μεγάρου ήδη από τις 8 το βράδυ, μία ώρα πριν δηλαδή την προγραμματισμένη έναρξη της συναυλίας. Καθισμένοι στο γκαζόν, σε ψάθες και καρέκλες, οι θεατές - ανάμεσά τους και άνθρωποι μεγάλης ηλικίας αλλά και πολλοί ξένοι τουρίστες - σιγοψιθύρισαν τραγούδια αγαπημένα, φορτισμένα με μνήμες και συναίσθημα από την απύθμενη δεξαμενή της πολύτιμης προσφοράς του συνθέτη.
