ΠΙΚΡΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ! Πώς οι Τούρκοι «κατέλαβαν» την Σάμο.
Σαμος. Το νησί μου. Ξαναγύρισα για απολογισμό. Πρώτη φορά μ έφερε η Θεια μου με το ζόρι σχεδόν Απ τον πατέρα μου στα 17 μου. Μου μάθε την ιστορία μου, την καταγωγή μου, μου δείξε τα κατατόπια. Να ξέρω από που βαστάω.
Ψιλή άμμος. Αναδρομή. Θυμάμαι την πρώτη φορά που κολύμπησα τα νερά της. Τότε στα 17 μου. Όνειρα. Τα όνειρα μιας ρομαντικής παιδουλας. Κι οι ελπίδες. Εκεί κι αυτές. Πεταλούδες πολύχρωμες. Για όσα θα ζούσα. Τα πιο πολλά με αγάπη είχαν να κάνουν. Έρωτας που θα εμφιλοχωρουσε και θα κοκκίνιζε τις Παρειες της νεανιδας, όπως έλεγε το χορικο στην Αντιγόνη του σοφοκλη.
Βλέπω την ξερα με την ελληνική σημαία επάνω. Ξεχασμένη από τότε κι αυτή. Από τα 17 μου. Τότε που τίποτα δεν προμήνυε την κατάλυση του κράτους, την μετατροπή της δημοκρατίας σε δικτατορία, την προσέγγιση της Τουρκίας στην Ελλάδα κοντύτερα από τα 1800 μέτρα, που αγγίζει σχεδόν την Σάμο. Οι ντόπιοι μου λένε "ζούμε από τους Τούρκους". Κύματα τουριστών καθημερινά. Μένουν από 3 μέρες ως δέκα. Γεμάτο το νησί Τούρκους. "Οι Τούρκοι μας σώζουν" ήταν η έκφραση τους. Το πυθαγόρειο εμπλεο θαλαμηγών υπό την τουρκική σημαία.
3000 μόνιμοι λαθρομετανάστες νεαρής ηλικίας κι έρχονται καθημερινά κι άλλοι. Ο ντόπιος πληθυσμός αριθμεί τους 15.000. Κυρίως γερασμένος.
Πως διατηρείς άραγε την ελπίδα όταν όλα έχουν δρομολογηθεί κι όσο κι αν αντιδράς δεν καταφέρνεις τίποτα, γιατί η ελπίδα σου συγκρούεται πάνω στον τοίχο της απροθυμίας και της αδιαφορίας του άλλου ή των άλλων;
Περιδιαβαίνοντας με τον νου όλα αυτά τα χρόνια απο τα 17 μου που πρώτο κολύμπησα στην ψιλή άμμο, σκέφτομαι.
Ήμουνα πολύ ρομαντική με πολλά όνειρα. Η ελπίδα ήταν σιγουριά. Για όταν θα ξανά βρισκόμουν εδώ. Τελικά.
Ηττήθηκα. Ηττηθήκαμε. Η ελπίδα πέθανε
