Γιατί το MΕGA θα μεταδώσει πρώτο την παραίτηση Τσίπρα Η Κολομβία των Βαλκανίων και η Γάτα των Ιμαλαΐων

Ο Σταύρος Ψυχάρης έχει κάθε λόγο να ζει γι΄αυτή την στιγμή. Την στιγμή που θα τηλεφωνήσει στον διευθυντή ειδήσεων του Mega και θα του πει

-Βγάλε έκτακτο τώρα, παραιτείται ο Τσίπρας!..

Αυτό είναι πλέον το ζητούμενο του ιδιοκτήτη του ΔΟΛ μετά από τα παπατζιλίκια μηνών της κυβέρνησης η οποία διέρρεε στους χαχόλους ψηφοφόρους ότι έκλεισε το Mega και άλλα τέτοια επικά επιπέδου Καρανίκα-ο μπάφος θεραπεύει τον καρκίνο.



Ερχεται λοιπόν τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να δώσει άδεια στους ιδιοκτήτες του καναλιού με τους οποίους διατηρούσε όλο αυτό το διάστημα ανοιχτή γραμμή στο παρασκήνιο, ενώ προς τα έξω τα παπαγαλάκια της έκαναν λόγο για πόλεμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην διαπλοκή. Μιλάμε για απίστευτους κυβερνητικούς παπατζήδες.



Το “Κουρδιστό Πορτοκάλι” λοιπόν θέλοντας να υπογραμμίσει το μέγεθος των παπατζήδων αναδημοσιεύει δύο κείμενα.Το πρώτο είναι το άρθρο του, εκ των νέων μετόχων του Mega, Θεοχάρη Α. Φιλιππόπουλου το οποίο ανέβηκε στον ιστότοπο Capital.gr λίγα 24ωρα πριν τις εκλογές της 15 Ιανουαρίου του 2015 με τίτλο: Καλώς ήλθατε στην Κολομβία των Βαλκανίων και το δεύτερο είναι η περίφημη Γάτα των Iμαλαϊων του εξαίρετου δημοσιογράφου Παύλου Παπαδόπουλου ο οποίος περιέγραψε με μοναδικό τρόπο μία εκ των συναντήσεων Ψυχάρη-Τσίπρα.


Καλώς ήλθατε στην Κολομβία των Βαλκανίων

Tου Θεοχάρη Α. Φιλιππόπουλου

Επιτέλους τα καταφέραµε. Έπειτα από έξι ολόκληρα χρόνια κρίσης και θυσιών, φτάσαµε στο σηµείο µηδέν. Ένας ολόκληρος λαός καλείται να πάρει µια γενναία απόφαση για ένα θέµα που µας ταλανίζει εκατοντάδες χρόνια. Πού ανήκουµε; Πού θέλουµε να ανήκουµε; Αυτό είναι το διακύβευµα της Κυριακής, δεν είναι ούτε το Μνηµόνιο, ούτε οι παροχές, ούτε ο ΕΝΦΙΑ, ούτε κάτι άλλο. Είναι τόσο απλό. Θέλουµε να γίνουµε Ευρώπη ή να είµαστε µια τριτοκοσµική χώρα τύπου Λατινικής Αµερικής, µε όλα τα χαρακτηριστικά της Κολοµβίας;

Θα σας πω εγώ τι θέλει η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. Θέλει να παριστάνει τον Ευρωπαίο (χωρίς, όµως, τις υποχρεώσεις που διέπουν τον ευρωπαϊκό πολιτισµό), µε τα λεφτά των Ευρωπαίων (γιατί είναι πιο έξυπνος και πιο µάγκας από τους Κουτόφραγκους), αλλά ταυτόχρονα να είναι βαθιά Ανατολίτης στη νοοτροπία, που βλέπει το κράτος σαν κάτι που δεν τον αφορά και απλώς πρέπει να το αποµυζά.

Είναι ο ίδιος που φυλάκισε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη1 (που ηγήθηκε της απελευθέρωσης της χώρας), που δολοφόνησε τον Καποδίστρια2 (τον πρώτο µεταρρυθµιστή), που καταψήφισε τον Ελ. Βενιζέλο γιατί πίστεψε στη µεγάλη ιδέα των φιλοβασιλικών (και έσπασε τα µούτρα του µε τη Μικρασιατική Καταστροφή) και που, δυστυχώς, σε κάθε περίπτωση που έπρεπε να πάρει τη µεγάλη απόφαση, πήρε τη λάθος απόφαση.

Και τώρα; Τώρα του φταίνε όλοι. Και θέλει κάτι «νέο». Ή µήπως απλώς θεωρεί ότι ζει έναν κακό εφιάλτη και πρέπει επειγόντως να ξυπνήσει για να επιστρέψει στην προηγούµενη κατάσταση; Τι θέλει, τέλος πάντων;

Θέλει απλώς πίσω την προηγούµενη ζωή του. Να του χαρίσουν τα δάνειά του, να µην πληρώνει φόρους, να πάρει αυξήσεις, να του διορίσουν το παιδί του στο Δηµόσιο. Αυτά τα τόσο απλά θέλει, που τα είχε τόσες δεκαετίες εύκολα και άκοπα και του τα στέρησαν η τρόικα, η Μέρκελ, οι τοκογλύφοι, οι κακοί ξένοι που µας ζηλεύουν, γιατί εµείς ζούµε αλέγκρα, ενώ εκείνοι οι µίζεροι, µε πρώτους και χειρότερους τους Γερµανούς, δεν ξέρουν τι θα πει ζωή, και γλέντι, και ελληνική λεβεντιά και θέλουν να µας κλέψουν τον ήλιο µας, τις παραλίες µας, τη θάλασσά µας• µας µισούν οι άθλιοι και µας επιβουλεύονται. Ευτυχώς, όµως, εµείς βρήκαµε αυτό το καλό παιδί, το όµορφο και επικοινωνιακό, τον λεβέντη µας, τον Αλέξη τον Τσίπρα, που θα πάει στην καταραµένη Ευρώπη και θα τους τρίξει τα δόντια, και µε τον τσαµπουκά του θα τους υποχρεώσει να µας χαρίσουν τα δανεικά (µη σας πω ότι θα τους πείσει να µας δανείσουν κι άλλα), και θα διώξει κλοτσηδόν την τρόικα, και θα κλείσει το τηλέφωνο στα µούτρα του Ντράγκι (έτσι τον συµβουλεύει η οικονοµική διάνοια που λέγεται Βαρουφάκης), κι έτσι θα ζήσουµε εµείς καλά και οι εχθροί µας χειρότερα. Και µετά θα ξυπνήσουµε!

Οµως τότε θα είναι πολύ αργά. Γιατί τότε θα ξεκινήσει ο πραγµατικός εφιάλτης. Και τότε θα καταλάβει ότι τα παραµύθια στην πραγµατική ζωή δεν έχουν ποτέ αίσιο τέλος. Δεν είναι χολιγουντιανή περιπέτεια η ζωή και, το κυριότερο, δεν είναι πρόβα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως η τωρινή, δεν έχεις τη δυνατότητα να ξαναπαίξεις τη σκηνή. Παίζεις, χάνεις, πεθαίνεις (όπως επίσης είπε ο Βαρουφάκης). Τελεία και παύλα.

Χωρίς κινδυνολογίες και παροξυσµούς, γιατί χορτάσαµε ήδη από αυτά.

Ό,τι υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στέκει ούτε στα πιο τρελά όνειρα. Επιστροφή στο παρελθόν δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι πλέον σκληρή δουλειά, παραγωγικότητα, σοβαρότητα, πρόγραµµα και σχεδιασµός παντού, ανταγωνισµός, συνεχής προσπάθεια και κόπος για όλα. Μαζί και σκληρές µεταρρυθµίσεις για απελευθέρωση όλων των αγορών, προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, αξιοκρατία και δικαιοσύνη.

Αυτή είναι η Ευρώπη. Η Ευρώπη βασίζεται στο κράτος δικαίου, την καταπολέµηση της διαφθοράς και της διαπλοκής και θέτει κανόνες.

Και, για να µην παρεξηγούµαι, αυτό που περιέγραψα δεν είναι η Ελλάδα του σήµερα, είναι αυτή η Ελλάδα που πρέπει να θέλουµε να γίνουµε –αν θέλουµε.

Η Ελλάδα που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, που έχει ήδη πεθάνει και δεν ανασταίνεται ξανά. Ακόµα και αν φύγουµε από την Ευρώπη, οπότε θα γίνουµε ολοκληρωτικά Κολοµβία ή κάτι παρόµοιο τέλος πάντων, το µοντέλο της Μεταπολίτευσης δεν θα επανέλθει ποτέ. Θα έρθει η απόλυτη φτώχεια, η εγκληµατικότητα (βλέπε Βενεζουέλα και στα δύο θέµατα), η απόλυτη παρακµή, η διεθνής αποµόνωση.

Θα µου πείτε, µας τα λες αυτά γιατί θέλεις να µας πείσεις ότι η σηµερινή κυβέρνηση πέτυχε; Σας απαντώ. Εννοείται ότι έχει διαπράξει τροµερά λάθη, µε πρώτο και χειρότερο ότι αντέγραψε τον ΣΥΡΙΖΑ από τις ευρωεκλογές και µετά. Ότι δεν προχώρησε τις µεταρρυθµίσεις όπως έπρεπε και µε την ταχύτητα που υπέδειξε η Κοµισιόν και ότι αδίκησε πάµπολλους πολίτες. Σίγουρα δεν είναι η κυβέρνηση που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Όµως σήµερα είναι ό,τι πιο κοντά υπάρχει σε αυτό που λέγεται Ευρώπη. Και αυτό από µόνο του αρκεί.

Γιατί την Κυριακή θα συγκρουστούν αυτοί οι δύο κόσµοι. Το χθες µε το αύριο. Η λογική µε την παράνοια, η πρόοδος µε την οπισθοδρόµηση. Κάντε απλώς µια σύγκριση ανάµεσα σε δύο ανθρώπους.

Τον Φορτσάκη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ. και αυτό το ανεκδιήγητο σούργελο τον Πελεγρίνη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η σύγκρουση των δύο κόσµων. Ο ένας επεδίωξε την πειθαρχία και την οργάνωση στο πανεπιστήµιο και ο άλλος ενθάρρυνε το µπάχαλο και προστάτευσε τα συµφέροντα των συντεχνιών. Αποφασίστε ποιος θα θέλατε να διδάσκει τα παιδιά σας.

Και µετά αποφασίστε ποια Ελλάδα θέλετε. Μια συγκροτηµένη Ελλάδα ή το απόλυτο µπάχαλο;

Ενδεχόµενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ανεπιφύλακτα θα προκαλέσει τεράστια ζηµιά στη χώρα. Το ζητούµενο είναι κατά πόσο η ζηµιά θα είναι αναστρέψιµη ή όχι. Και στο τέλος, φυσικά, τη ζηµιά δεν πρόκειται να την πληρώσει ούτε η Γιάννα Αγγελοπούλου ούτε ο Δηµήτρης Δασκαλόπουλος, που µε την πρώτη ευκαιρία έκαναν χαρούλες στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ εκ του ασφαλούς (µε µερικά εκατοντάδες εκατοµµύρια στο εξωτερικό), θα την πληρώσει και πάλι ο δύσµοιρος φορολογούµενος. Μόνο που τότε δεν θα δικαιούται να λέει ότι δεν ήξερε. Τώρα πια θα ξέρει.

Υ.Γ. 1: Πέρα από την παράνοια και το ακαταλόγιστο που χαρακτηρίζουν το «πρόγραµµα» του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που θα έπρεπε στοιχειωδώς να προβληµατίσει τους πολίτες είναι η απόλυτη εγωπάθεια και αλαζονεία που αναβλύζει από την προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα. Ο τόσο στοχευµένος µιµητισµός του Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και το περισπούδαστο ύφος θα έπρεπε κάπως να υποψιάσουν τον κόσµο για την κενότητα του περιεχοµένου.

Τέλος, ξεκάθαρα πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακραίες απολυταρχικές τάσεις, που θα αποκαλυφθούν µε την πρώτη ευκαιρία. Εκτός από την άκρατη αλαζονεία που προανέφερα, θα ήθελα να επισηµάνω ότι δεν έχει ξαναϋπάρξει κόµµα του ελληνικού Κοινοβουλίου που να έχει θέσει σε καθεστώς καραντίνας δηµοσιογράφο τηλεοπτικού σταθµού (τον Γιάννη Πρετεντέρη) επειδή διαφωνεί (έστω και ακραία) µε τις απόψεις του. Ταυτόχρονα, έθεσε σε καραντίνα τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Ν.Δ., Άδωνι Γεωργιάδη, επίσης γιατί δεν τους αρέσουν οι θέσεις του και ο τρόπος που τις εκφράζει. Αυτά δεν έχουν ξαναγίνει από κανένα άλλο κόµµα, διότι, ως γνωστόν, στη δηµοκρατία δεν υπάρχουν αποκλεισµοί λόγω ιδεών. Στη δηµοκρατία, όσο και αν διαφωνείς, κάθεσαι και ακούς την άλλη άποψη – δηµοκρατία σηµαίνει ανοχή στη διαφορετικότητα. Κι όµως, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θεωρεί ότι –δήθεν– είναι ο απόλυτος εκφραστής του λαού (έτσι πιστεύουν και πολλοί δικτάτορες, όπως ο Κιµ Γιονγκ Ουν στη Β. Κορέα), το έπραξε. Θυµηθείτε αυτή την παρατήρηση, πιθανόν να φανεί χρήσιµη αργότερα…

Υ.Γ. 2: Το αστείο είναι ότι όλος ο πλανήτης, συµπεριλαµβανοµένης της κοµµουνιστικής Κίνας, κινείται προς την κατεύθυνση των αγορών και της φιλελεύθερης οικονοµίας. Ακόµα και η Κούβα κάνει µεταρρυθµίσεις… Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να οδηγήσει τη χώρα σε ένα ξoφληµένο οικονοµικό µοντέλο σοβιετικού τύπου. Δεν είναι τελείως τρελό;

Σηµ. 1: Ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους στη διάρκεια του πρώτου ελληνικού εµφυλίου µεταξύ 1823 και 1825, µόλις δύο χρόνια µετά την επανάσταση του ’21!

Σηµ. 2: Ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε από την οικογένεια Μαυροµιχάλη (πλούσια οικογένεια της Μάνης), ως εκδίκηση για τη φυλάκιση του πατριάρχη της οικογένειας, Πετρόµπεη Μαυροµιχάλη, ο οποίος αρνούνταν να πληρώσει φόρους στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος!

Παπαδόπουλος Παύλος

Ο ηγέτης, ο εκδότης και… η γάτα των Ιμαλαΐων
Οι μυστικές συναντήσεις, οι φιλικές συζητήσεις και το αίτημα «επωφελούς αλληλοϋποστήριξης» – Το Μέγαρο Μαξίμου κάνει το άσπρο, μαύρο – Τι ανακοινώνει το «Βήμα της Κυριακής»
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 28/02/2016 05:45






Στην καρδιά του καλοκαιριού του 2014, πίσω από τις ημίκλειστες γρίλιες του παραθύρου ενός κομματικού γραφείου, ένας ανερχόμενος πολιτικός ηγέτης, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια χώρα της ευρωζώνης, που είχε μόλις κατορθώσει να κερδίσει τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014 και ετοιμαζόταν να εισέλθει στην τελική ευθεία για τη δημοκρατική… «κατάληψη» της εξουσίας, συζητούσε προβληματισμένος με έναν από τους εξ απορρήτων συνομιλητές του.

– «Αυτός ο ιστορικός εκδότης ζήτησε πάλι να με συναντήσει. Δέχτηκα, συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για όλα».
– «Και τι σας ζήτησε, κύριε πρόεδρε;».
– «Το πιστεύεις ότι δεν μου ζήτησε τίποτα; Αντίθετα, του έδωσα εγώ…».
– «Τι του δώσατε;».
– «Του είπα πως όταν κερδίσουμε την εξουσία θα του χαρίσω τα δάνεια της εκδοτικής επιχείρησής του και επίσης θα δώσω στον ίδιο ολόκληρο το κανάλι στο οποίο συμμετέχει. Αλλά παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να μη με υποστηρίζει, ούτε με τις εφημερίδες ούτε με το κανάλι του. Τι άλλο να κάνω;».

***
Η ειρωνεία της Ιστορίας
Η συνάντηση του εκδότη με τον ανερχόμενο πολιτικό ηγέτη είχε λάβει χώρα λίγες ημέρες νωρίτερα, το μεσημέρι της 4ης Ιουλίου 2014. Η 4η Ιουλίου είναι η Ημέρα της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ. Οι πρεσβείες των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο διοργανώνουν δεξιώσεις στις οποίες προσκαλούν τους επιφανείς της πολιτικής, της οικονομίας, του Στρατού, της Εκκλησίας, της Δικαιοσύνης και των Τεχνών. Ηταν μια… μικρή ειρωνεία της Ιστορίας το γεγονός ότι η μυστική συνάντηση έγινε στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας αυτής, σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται πολύ κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Αραγε μπορεί το διαμέρισμα αυτό να είχε ποτέ παγιδευτεί και να παρακολουθούνταν ως… γόνιμη εστία παραγωγής απόρρητων πολιτικών πληροφοριών; Ο εκδότης αναλογίστηκε το ενδεχόμενο, αλλά δεν τον προβλημάτισε. Αλλωστε, όπως διαχρονικά διαβεβαιώνουν πολιτικοί όλων των κυβερνήσεων που έχουν συναντηθεί μαζί του, ο ίδιος δεν ζητεί ποτέ τίποτα. «Δέχομαι αιτήματα, δεν καταθέτω αιτήματα» απαντούσε απότομα σε όποιον τολμούσε να τον ρωτήσει αν έχει κάποιο συγκεκριμένο αίτημα να μεταφέρει στον εκάστοτε πολιτικό που θα συναντούσε.
Το διαμέρισμα της συνάντησης, νεόδμητο, σε πολυκατοικία του 2011, ανήκε σε στενή φίλη του ηγέτη. Του το παραχωρούσε για τις επαφές του με προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, κυρίως σημαίνοντες επιχειρηματίες, που δεν έπρεπε να δημοσιοποιηθούν. Δεν ήταν η πρώτη συνάντηση του πολιτικού με τον εκδότη. Ηταν η τέταρτη από την αρχή του 2014. Οι άλλες τρεις που είχαν προηγηθεί είχαν πραγματοποιηθεί επίσης υπό συνθήκες μυστικότητας, σχεδόν με τήρηση κανόνων συνωμοτικότητας, στα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας, στο σπίτι ενός προσώπου που χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης και των δύο ανδρών, ενός υψηλόβαθμου κομματικού στελέχους με μακρά θητεία στις εκδόσεις που επιχειρούσε να… στερεώσει αυτόν τον ιδιότυπο «πολιτικό αρραβώνα». Ηταν τρία κρύα απογεύματα, συνήθως μετά τις 6, μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου 2014. Τρεις συναντήσεις «για να σπάσει ο πάγος», με καφέ φίλτρου και μπισκότα βουτύρου, που εξαντλήθηκαν σε γενικές και «ανώδυνες» συζητήσεις για την επικαιρότητα, τις απόψεις και τα σχέδια του πολιτικού, ενώ δεν έλειψαν οι συμβουλές και οι… πατρικές νουθεσίες του εκδότη. Στους λίγους που γνώριζαν τις συναντήσεις αυτές, δήλωναν κατόπιν και οι δύο ενθουσιασμένοι. Παρά τη σημαντική διαφορά ηλικίας, είχε διαμορφωθεί από την πρώτη στιγμή ένα κλίμα αποδοχής, άνεσης και αλληλοκατανόησης. «Είχα ακούσει ότι είναι απότομος και αυστηρός, αλλά η συζήτηση μαζί του με εντυπωσίασε» έλεγε ο πολιτικός στους έμπιστους συνομιλητές του. «Δεν είναι καθόλου ακραίος. Είναι ένας έξυπνος και μετριοπαθής πολιτικός» έλεγε ο εκδότης στους στενούς συνεργάτες του.

***
Το παρ’ ολίγον ατύχημα
Η τέταρτη συνάντηση έγινε και αυτή έπειτα από αίτημα του εκδότη. «Θέλω να τον συναντήσω για να συζητήσουμε όσα συμβαίνουν, αλλά αυτή τη φορά θα ήθελα να είμαστε οι δυο μας» ζήτησε ο εκδότης να διαμηνυθεί στον πολιτικό. Ο πολιτικός ασφαλώς δέχθηκε και πρότεινε ως τόπο συνάντησης το φιλικό διαμέρισμα. «Η πολυκατοικία στην οποία βρίσκεται το διαμέρισμα διαθέτει υπόγειο γκαράζ. Το αυτοκίνητο του εκδότη θα κατέβει στο υπόγειο γκαράζ και ο εκδότης θα ανέβει με το ασανσέρ στον όροφο του διαμερίσματος» ήταν η ευγενική παράκληση του πολιτικού. «Ετσι δεν θα αναγκαστεί να παρκάρει στον δρόμο και δεν θα τον δει κανείς». Στη μία το μεσημέρι ακριβώς η θωρακισμένη λιμουζίνα του εκδότη έφθασε στη συμφωνημένη διεύθυνση και οι φρουροί του πολιτικού, ο οποίος βρισκόταν ήδη στο διαμέρισμα, έσπευσαν να ανοίξουν την αυτόματη πόρτα του γκαράζ. Εκείνη τη στιγμή όμως ο επικεφαλής της ασφαλείας του εκδότη που βρισκόταν μέσα στη λιμουζίνα μαζί με τον εκδότη, μόλις είδε την πόρτα του γκαράζ να ανοίγει, διέταξε αμέσως τον οδηγό να σταματήσει. «Δεν είναι ράμπα γκαράζ, είναι ασανσέρ αυτοκινήτων» είπε. «Αυτά τα ασανσέρ αντέχουν αυτοκίνητα μέχρι δύο τόνων. Η λιμουζίνα είναι θωρακισμένη και ζυγίζει πεντέμισι τόνους. Αν μπούμε θα εγκλωβιστούμε στο ασανσέρ». Και έτσι το αυτοκίνητο δεν προχώρησε. Σταμάτησε στην πιλοτή. «Αν μπαίναμε θα παγιδευόμασταν και θα χρειάζονταν δύο μέρες για να μας απεγκλωβίσουν» είπε ο επικεφαλής της ασφαλείας του εκδότη που μόλις είχε αποτρέψει ένα απροσδόκητο και ατυχέστατο περιστατικό, που αν γινόταν θα… έμενε στην Ιστορία.
Η μυστική οδηγία του πολιτικού έπρεπε αναγκαστικά να παραβιαστεί. Αλλωστε ο δρόμος, παρά τη γειτνίασή του με την αμερικανική πρεσβεία και ορισμένα σημαίνοντα δημόσια κτίρια, ήταν σχεδόν άδειος εκείνη την ώρα. Μόνο τρεις εργάτες μαστόρευαν σε ένα κτίσμα λίγα μέτρα διαγώνια απέναντι, αλλά μάλλον δεν είχαν δώσει σημασία (ή έτσι άφηναν να φαίνεται…) στην κινητικότητα και στους λίγους αστυνομικούς με πολιτικά που λίγη ώρα νωρίτερα είχαν συνοδεύσει τον πολιτικό και στέκονταν στον δρόμο με τα ακουστικά τους στα αφτιά. Ο ιστορικός εκδότης, που φορούσε πουκάμισο με λεπτή κόκκινη ρίγα, τιράντες, κόκκινη γραβάτα και μπλε κοστούμι, κατέβηκε, περπάτησε με γρήγορα βήματα προς την γκρίζα μεταλλική είσοδο, την οποία ξεκλείδωσε ένας φρουρός του πολιτικού. Κατευθύνθηκαν στο ασανσέρ και πάτησαν το κουμπί του πρώτου ορόφου. Βγήκαν σε έναν σκοτεινό διάδρομο. Ο φρουρός χτύπησε ένα κουδούνι χωρίς όνομα δίπλα σε μια γκρίζα πόρτα. Ο πολιτικός άνοιξε την πόρτα ο ίδιος. «Καλώς ήλθατε». Ηταν ευδιάθετος, ευγενικός και φιλόξενος, όπως πάντα. Φορούσε λευκό πουκάμισο και μπλε κοστούμι. Δεν ήταν όμως μόνος του στο μικρό αυτό ευήλιο διαμέρισμα με τους φρεσκοβαμμένους γκρίζους και βαθυπράσινους τοίχους, την καλαίσθητη διακόσμηση και τα όμορφα έπιπλα σε απλή σχεδίαση. Μετά την εγκάρδια και ζεστή χειραψία, οδήγησε τον επισκέπτη προς το μικρό σαλόνι. Αλλά ο εκδότης κοντοστάθηκε για λίγο γιατί παρατήρησε μια γάτα. Μια γάτα των Ιμαλαΐων, με μακρύ εντυπωσιακό τρίχωμα, ελαφρώς εύσωμη, με μάτια γαλάζια, αυστηρή και μεγαλοπρεπής. Καθόταν επάνω σε ένα ευμέγεθες μαξιλάρι και παρατηρούσε έντονα τον εκδότη χωρίς να κουνηθεί από τη θέση της. «Ανήκει στη φίλη μου που έχει αυτό το σπίτι» εξήγησε ο πολιτικός χαμογελώντας. «Θέλετε έναν εσπρέσο;» ρώτησε. «Θα τον φτιάξω ο ίδιος γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος στο σπίτι».
Μέσα σε λιγότερο από δύο λεπτά ο πολιτικός και ο εκδότης απολάμβαναν τον καφέ τους στο μικρό και όμορφο καθιστικό, και άρχισαν να μιλούν σχεδόν σαν να ήταν πατέρας και γιος, που είχαν χαθεί για χρόνια και «ανακάλυψαν» τυχαία ο ένας τον άλλον. «Συγχαρητήρια για τη νίκη σου. Θα κερδίσεις σίγουρα και τις εθνικές εκλογές» είπε ο εκδότης. «Ευχαριστώ πολύ. Θα ήταν σημαντικό να έχω την υποστήριξη του πιο ιστορικού συγκροτήματος Τύπου» απάντησε ο πολιτικός. Η συζήτηση πέρασε στα θέματα της επικαιρότητας, η οποία είχε αρχίσει να επιβραδύνεται για να προσαρμοστεί στους θερινούς ρυθμούς της… γνώριμης ακινησίας. Ο πολιτικός ηγέτης ανέλυσε στον εκδότη την άποψή του ότι η κυβέρνηση δεν θα κατόρθωνε να ανακάμψει και ότι πλέον οι ξένοι σύμμαχοι της χώρας, ανάμεσα στους οποίους και οι ΗΠΑ, διάκεινται φιλικά προς το κόμμα του. Η μυστική συνάντηση, η μοναδική στην οποία ήταν απολύτως μόνοι τους, διήρκεσε ακριβώς μία ώρα. Οι δύο άνδρες εγκατέλειψαν το διαμέρισμα σε διαφορετική ώρα, με πρώτο τον εκδότη.

Οσα άκουσε ο «μάρτυρας»
Ο μοναδικός μάρτυρας της συνομιλίας ήταν αυτή η γάτα των Ιμαλαΐων, η οποία μάλιστα μετέδιδε μια αίσθηση «κυριότητος του χώρου». Αυτή μόνο είχε το προνόμιο να ακούσει το αίτημα του πολιτικού προς τον εκδότη για μια… σχέση αποκλειστικότητας, για μια σταθερότερη σχέση επωφελούς αλληλοϋποστήριξης. Στο μυαλό αυτής της σπάνιας γάτας καταγράφηκε με μορφή ανεξιχνίαστου κώδικα ένα εξίσου σπάνιο ιστορικό στιγμιότυπο. Μια γάτα σιωπηλή που έδειχνε αφοσιωμένη σε μια φιλική συζήτηση δύο ανθρώπων περί πολιτικής και ισχύος, μια λευκή γάτα μακρύτριχη που τα έντονα γαλανά μάτια της όπως εξείχαν σχεδόν μέσα από το σκουρόχρωμο τρίχωμα του προσώπου της, την έκαναν να μοιάζει αυστηρή και αινιγματική. Οπως αινιγματικές θα αποδεικνύονταν πολλές από τις πτυχές και τις ανατροπές της Ιστορίας αυτής της πολύπαθης χώρας που έμελλε να ακολουθήσουν…