Αναμάρτητοι απατεώνες!
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.
Μαθαίνουμε πως ένας μοναχός μπορεί να είναι αμαρτωλός, δεν μπορεί, ωστόσο, να είναι απατεώνας, καθώς είναι ακτήμονας. Σωστό, σε καθεστώς ακτημοσύνης δεν υπάρχει η έννοια της απατεωνιάς. Εντός αυτού ασφαλώς και όχι έξω από αυτό! Έξω από αυτό δεν υπάρχει ακτημοσύνη, ούτε καν κοινοκτημοσύνη. Άρα, αν δεν είσαι απατεώνας δεν μπορείς να κάνεις μπίζνες! Και χωρίς επιτυχημένες μπίζνες πώς θα επιτελέσεις θεάρεστο έργο; Επειδή, δηλαδή, οι παρεπιδημούντες εν Παραδείσω είναι αντικειμενικά ακτήμονες, θα πρέπει και οι παροικούντες εκεί να συμπεριφέρονται σαν ακτήμονες; Να θεωρήσουμε πως ο Παράδεισος δεν έχει - και δεν είναι - περιουσία; Αυτό θα ήταν αμαρτία ασυχώρετη από τον Θεό και τους Ανθρώπους!
Το κτήμα αυτό καθ’ εαυτό είναι μια αμαρτωλή σχέση και η ανταλλαγή του, αν δεν περιέχει απατεωνιά, αποσκοπώντας στο κέρδος φυσικά, μια σκέτη αμαρτία, που ασφαλώς θα σε ζημιώσει. Και όμως υπάρχει σωτηρία και αυτή βρίσκεται στον πολιτικό χώρο της μεσολάβησης. Εάν μεσολαβείς σε μια συναλλαγή που αφορά σε κτήματα - οποιασδήποτε μορφής και νομικής υπόστασης - τότε δύσκολα θα μπορούσες να ισχυριστείς πως δεν συμμετέχεις ή οργανώνεις μια απατεωνιά, αλλά πολύ εύκολα πως είσαι αναμάρτητος: ένας αναμάρτητος απατεώνας.
Η εποχή μας, αγαπητέ αναγνώστη, είναι η εποχή των αναμάρτητων απατεώνων και όχι των αμαρτωλών, που ωστόσο δεν είναι απατεώνες ή δεν έχουν συνείδηση απατεώνα. Αυτά είναι σοσιαλιστικά πράγματα. Και ο σοσιαλισμός, όπως ίσως ξέρεις, κατέρρευσε εξαιτίας του μεσάζοντα (: μεσάζων για τη διευκόλυνση /ανάπτυξη εμπορικών, ή θρησκευτικών, ή κοινωνικών, ή κομματικών, ή διεθνών, ή υπερεθνικών, ή εν ολίγοις πολιτικών σχέσεων – με αποτελεσματικότερο όλων για τον διαμεσολαβητή ένα ισχυρό μείγμα εξ αυτών).
Και σε τι διαφέρει ο σημερινός μεσάζων από εκείνον του 19ου ή του 20ου αιώνα; Περάσαμε από τον «go-between» στον «mediator» για να καταλήξουμε τον 21ο αιώνα στον «fixer» (: στον μάλλον αυταρχικό διακανονιστή) που είναι παράλληλα και μεσίτης. Αυτός ο fixer είναι ο αυθεντικός αναμάρτητος απατεώνας στις μέρες μας… και να τον αποφεύγεις, αν δεν είσαι ένας από αυτούς. Αυτός είναι στο επίπεδο διάρθρωσης της ισχύος και νομιμοποίησης των εξουσιαστικών σχέσεων και των κοινωνικών αποτελεσμάτων αυτών ο πραγματικός ηγέτης. Ένας ηγέτης χωρίς λαϊκά νομιμοποιημένη ηγεσία. Ένας ύπουλος, άδηλος, συνήθως ασυνείδητος ηγέτης που θα προκαλέσει κρίση για να την επιλύσει ο ίδιος, χωρίς συνεκτική θεωρία, ιδεολογία ή πολιτική συμμετοχή – πέραν της χρήσης ψυχολογιστικών ή/και οικονομιστικών μεθόδων και στατιστικών. Ο fixer μας εξειδικεύεται στο λεγόμενο «problem solving» και μπορεί να είναι εταιρεία συμβούλων, χρηματοπιστωτικός αναλυτής, πολιτικός αναλυτής υψηλού κύρους, διορισμένος εξ επί τούτω δικαστής ή διπλωμάτης. Μια τρόικα, ένα κουαρτέτο, ένας τεχνοκρατικός οργανισμός, μια συμμαχία, ένα δικαστήριο ή μια διπλωματική δομή, που συστήνονται ad hoc.
Αυτό είναι το πολιτικό τέχνασμα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ο fixer είναι η έκφραση της καταστατικής ολοκλήρωσης των αγορών και των πολιτκών. Πρόκειται για τη μεταμοντέρνα διάσταση της «γραφειοκρατίας» των ολοκληρωτικών καθεστώτων που γνωρίσαμε τον προηγούμενο αιώνα. Αυτός είναι η πραγματική, σύγχρονη απειλή καί για την ελευθερία καί για την ισότητα στον κόσμο μας, όπως ασφαλώς και για τη κυριαρχία κρατών ή οποιασδήποτε άλλης κυβερνητικής, κοινωνικής ή διοικητικής δομής. Αυτός ο αναμάρτητος απατεώνας ασκεί τα τελευταία χρόνια τη διακυβέρνηση στην Ελλάδα, επειδή ολόκληρο το πολιτικό σύστημα επεδίωξε να εμφανιστεί και να πολιτευτεί ως «αμαρτωλός, αλλά όχι απατεώνας» - κάτι σαν τον αρχιμανδρίτη Εφραίμ κατά την απολογία του.
Τους αναμάρτητους απατεώνες έφεραν στα πράγματα διεθνώς αυτοί που πέτυχαν να εκπαιδεύσουν το κοινό στην αντίληψη πως η επίγνωση της αμαρτωλής «φύσης» μας και της αμαρτωλής πολιτικής μας οντολογίας -στο βαθμό μάλιστα που ομολογείται - περιορίζει την πιθανότητα να είμαστε απατεώνες. Και αν η «εξομολόγηση» αποτελεί η ίδια απατεωνιά (κόλπο διαφυγής από τις συνέπειες); Εδώ πλέον δυσκολεύονται και ο Ομπάμα και η Μέρκελ! Σηκώνουν τα χέρια ψηλά και σε στέλνουν στους αναμάρτητους απατεώνες του Σόϊμπλε…
Αυτοί δεν θεωρούν την απατεωνιά αμαρτία, αλλά πολύ φυσιολογική κατάσταση και γιατί όχι αρετή αν συνδυάζεται με την αρχή «μεταξύ απατεώνων ειλικρίνεια». Τι νομίζεις αναγνώστη μου, μια πολιτικοοικονομική απάτη είναι και η ευρωζώνη μας, που για να συντηρηθεί έχει ανάγκη αναμάρτητους απατεώνες στην ουσιαστική ηγεσία της. Εδώ οι Fixers κάνουν πλέον πολιτική, ενώ ο Σόϊμπλε τους περιβάλλει προς το παρόν με την εμπιστοσύνη του, μέχρι να βρεθεί και ο ίδιος σε αδιέξοδο εξαιτίας αυτών.
