Και τώρα που τα φάγαμε μαζί, ο Πάγκαλος πάει για χώνεψη

«Αποσύρομαι δε θα δώσω την δυνατότητα στον λαό να με ψηφίσει. Δε θα είμαι υποψήφιος, μπορώ να σας δώσω έναν τυπικό λόγο. Είμαι 74 ετών και 32 χρόνια στο Κοινοβούλιο και θεωρώ ότι κάποτε αυτή η δυνατότητα ανταλλαγής ατόμου και του λαού λήγει» Θεόδωρος Πάγκαλος.
Δε θα είναι υποψήφιος, μπορώ να σας δώσω έναν ουσιαστικό λόγο.
Έχουν μαζευτεί τόσα πολλά εις βάρος του τα οποία βέβαια απέκτησαν μορφή χιονοστοιβάδας ώστε ο.....
Θεόδωρος (δώρο Θεού) Πάγκαλος κατάλαβε ότι στη δύση τόσο του βιολογικού όσο και του πολιτικού του βίου τον περίμενε δυσάρεστο φινάλε. Δεν είναι καιρός στα 74 για τέτοιες συγκινήσεις, ειδικά όταν έχεις τη δυνατότητα να αράξεις στην πανέμορφη Κέα απολαμβάνοντας τις ομορφιές της κι απολαμβάνοντας φρέσκο ψάρι στην ταβέρνα της Άννας με θέα τον Ότζια. Όπως λοιπόν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης και παλαιότερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δραπέτευσαν από την κεντρική πολιτική σκηνή για να αποφύγουν την εκλογική τους πανωλεθρία, ομοίως έπραξε και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κάνοντάς την με ελαφρά πηδηματάκια μολονότι βαρύς. Αυτό βέβαια δε συνάδει με τη δημοκρατία όπου θα πρέπει να δίνεται η δυνατότητα στο λαό να αποδοκιμάζει τα πρόσωπα και τις πολιτικές τους.

Ένα ταξίδι στο χρόνο

Ανασύρω από τη νεανική μου μνήμη ορισμένα γεγονότα από την πολιτική σταδιοδρομία του Θεόδωρου Πάγκαλου γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι αρκετά θα μείνουν απέξω.

- (1993) “Η Γερμανία είναι ένας γίγαντας με μυαλό μωρό παιδιού”……….για να πει μετά Entschulding Sie bitte!

- (1996) “Η Ελλάδα δε φοβάται την αναμέτρηση με τη Τουρκία” θα πει στον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ σύμφωνα με το βιβλίο των Ιγνατίου-Έλις……….για να τους διαβεβαιώσει μετά πως τη σημαία θα την πάρει ο αέρας.

- (1998) επίσκεψη στη μεταφραστική υπηρεσία στην Πανεπιστημίου ώστε να διαπιστώσει την ταλαιπωρία που υφίστανται οι πολίτες……….για να ρίξει ένα ξεγυρισμένο χαστούκι σε μια υπάλληλο.

- (1999) ο υπουργός εξωτερικών ως “μεγάλος τραγουδιστής” κατά την ΕΥΠ και σύμφωνα με το ημερολόγιο του πρέσβη της Ελλάδας στο Ναϊρόμπι, ζήτα όπως ο Αμπτουλάχ Οτσαλάν εγκαταλείψει άμεσα τα εθνικά χρώματα……….για να καταλήξει τελικά με δεμένα μάτια δεμένος χειροπόδαρα με τα εθνικά χρώματα της Τουρκίας.

- (2011) ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης προσπαθεί να αμβλύνει τις κάκιστες εντυπώσεις για τον πολιτικό κόσμο εξαιτίας του καταντήματος της χώρας……….για να το καταστήσει ακόμη πιο μισητό ισχυριζόμενος πως “μαζί τα φαγάμε”.

- (2011) προσπαθώντας σε ξένο τηλεοπτικό σταθμό να εξωραΐσει το κίνημα των διαμαρτυρομένων Ελλήνων……….θα ισχυριστεί πως όσοι βρίσκονται στους δρόμους είναι φασίστες, κομμουνιστές και επιδιδόμενοι στο σπορ της παλάμης με ταχεία παλινδρομική κίνηση

- (2012) ο κος Πάγκαλος απαντώντας σε ερώτημα για την εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές της……….θα δηλώσει “Εγώ, ξέρετε, είμαι υπέρ της απώλειας της κυριαρχίας. Πάντοτε υπήρξα υπέρ της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, διότι είμαι Ευρωπαίος και κυρίως είμαι υπέρ της ομοσπονδιακής Ευρώπης”

- (2012) ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μιλώντας για το θεσμό των παρελάσεων αντιπαραβάλλοντας της Ελλάδα με άλλες ευρωπαϊκές χώρες……….θα καταλήξει στο ότι οι παρελάσεις είναι γελοίες.

Αντιγράφω δύο χαρακτηριστικές φράσεις του Μιχάλη Ιγνατίου σε πρόσφατο άρθρο του που φιλοξενήσαμε και μπορείτε να ξαναδείτε εδώ.

> όσο γενναίος επιθυμεί να παρουσιάζεται, είναι την ίδια στιγμή και μοιραίος. Θα έλεγα δε ότι, όταν βρίσκει αντίσταση, αποσύρεται και δείχνει δειλία

> Ο κ. Πάγκαλος νοιώθει «πολίτης του κόσμου» και, ίσως, να καταριέται την ώρα και τη στιγμή που δεν γεννήθηκε στη Γαλλία, την Αμερική ή την Ελβετία

Τελικώς θα μείνουμε με την απορία πως θα ήταν αν ο Θόδωρος Πάγκαλος είχε χρησιμοποιήσει την πολιτική του ευφυία με ένα διαφορετικό τρόπο.