Ας δούμε αλλιώς τα τρομοκρατικά χτυπήματα για να τα σταματήσουμε
Καταδικαστέο είναι μόνο εκείνο που υπάρχει
σε απομόνωση... μέσα στο σύνολο τα πάντα
λύνονται και επικυρώνονται. Δεν αρνείται
πια...αλλά μια τέτοια είναι η ανώτερη
από όλες τις δυνατές πίστεις ,
τη βαφτίσαμε με το όνομα Διόνυσος.
Φ. Νίτσε «Το Λυκόφως των Ειδώλων»
Μετά το τελευταίο χτύπημα των Τζιχαντιστών του «Ισλαμικού κράτους» με διαφορά λίγων μηνών ήρθε το νέο χτύπημα στις Βρυξέλλες, στην καρδιά της Ευρώπης, στον τόπο που αποφασίζονται οι τύχες των λαών της πολυεθνικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και η έδρα του ΝΑΤΟ για την ειρήνη στον πλανήτη.
Αυτοί οι δυο οργανισμοί τώρα αποφασίζουν το πώς πρέπει να μοιραστούν τα κονδύλια για τα καραβάνια των απελπισμένων πολιτών που οι χώρες τους βομβαρδίζονται, και ταυτόχρονα αποφασίζουν να κλειστούν οι δρόμοι διαφυγής τους (παραβιάζοντας όλες τις διεθνείς συνθήκες της Γενεύης 1807, 1907, 1957) για να μη γλυτώσουν από τις βόμβες των κυριάρχων. Το παράδοξο είναι ο στρουθοκαμηλισμός των πολιτικών ηγετών που καθημερινά αποδεικνύουν ότι είναι κατώτεροι των περιστάσεων, αρνούμενοι μπροστά στα συμφέροντα του οικονομικού – τραπεζικού κατεστημένου, αρνούνται να σκεφτούν τα πραγματικά αίτια. Αυτής της κατάστασης.
Ολόκληρη η Ευρώπη νιώθει την απειλή της τυφλής βίας καθώς στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι πλέον εμφανή τα δρακόντεια μέτρα που έχουν παρθεί. Ο κίνδυνος τέτοιων ενεργειών βίας φαίνεται νε συνδέει όλες τις χώρες εκείνες που έχουν εμπλακεί στο διαμελισμό της Μέσης Ανατολής. Η τακτική των πολιτικών θυμίζει το γιατρό που προσπαθεί να θεραπεύσει των ασθενή του, χωρίς να δει το, ιστορικό που προκάλεσε την ασθένειά του.
Η Ισλαμική τυφλή βία έχει φουντώσει, από την μεταπολεμική εποχή περισσότερο,(χωρίς να ξεχνάει κάποιος τα όσα συνέβαιναν και κατά την περίοδο της κυριαρχίας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, όταν οι τότε ισχυροί της Δύσης προσπαθούσαν να την μοιράσουν για να πάρουν τα λάφυρα (δηλαδή τον ορυκτό πλούτο).
Για να προσεγγίσουμε την σημερινή κατάσταση ρεαλιστικά ας φέρουμε στην μνήμη μας το παιχνίδι της Ρωσικής ρουλέτας. Οι παίχτες χωρίζονται σε ομάδες και αρχίζουν και συζητούν για το ποιος ευθύνεται για την κατάσταση αυτή στον πλανήτη. Κάθε λίγο και λιγάκι δολοφονείται ένας από τους παίκτες. Αν οι παίχτες μπορούσαν να συμφωνήσουν σε μια κοινή στρατηγική, θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Όμως κανείς από τους παίκτες δεν θυσιάζει τα «προσωπικά « του συμφέροντα, και τα κεκτημένα για τη συλλογική δράση.
Ορισμένοι εκτιμούν ότι θα είναι ασφαλείς να αποχωρήσουν από την ομάδα και ως καιροσκόποι ουδέτεροι περιμένουν το τέλος για να αρπάξουν τα λάφυρα. Άλλοι ανοίγουν διάλογο με τον εχθρό για να προστατεύονται και να συνηχήσουν να πουλάνε τα προϊόντα τους, έστω και υπόγεια. Μια ομάδα αισθάνεται ισχυρή και πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνη της.
Ο καυγάς ανάμεσα στην ομάδα συνεχίζεται. Καθώς κάθε φορά που συναντώνται ένας από τους παίκτες πυροβολείται. Αυτό το παιχνίδι δεν είναι μια θεωρητική άποψη, αλλά κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια καθώς οι επεμβάσεις των ισχυρών έχουν γίνει ποιο σκληρές και σε περισσότερες χώρες. Η λογική της ειρηνικής λύσης για την αντιμετώπιση του προβλήματος δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρη, και όμως οι ισχυροί του κόσμου, και οι πολιτικοί του εξακολουθούν να διαφωνούν και να αδιαφορούν για τους ανθρώπους.
Η Δύση Ενθάρρυνε τους Φονταμενταλιστές
Είναι βέβαιο ότι ο ισλαμικός φανατισμός, είχε μειωθεί, μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και αναπτύχθηκαν στις δεκαετίες 1950 – 1970 στη Μέση Ανατολή τα «φιλολαϊκά» Μπααθητικά κόμματα με εθνικό κοσμικό χαρακτήρα και όχι ισλαμικό, όπως οι επαναστάσεις στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Ιορδανία, Ιράκ, Συρία, Παλαιστίνη κ.α καταργώντας τα αποικιοκρατικά καθεστώτα. Οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί και η Σοβιετική Ένωση, δεν τους αποδέχτηκαν ως δημοκρατικά καθεστώτα και να τους μετέτρεψαν σε εχθρό τους.
Η πρώτη σπίθα της μεταπολεμικής αποικιοκρατικής πολιτικής άναψε με τον πόλεμο των έξι ημερών(1967), όταν το Ισραήλ με την αλαζονική συμπεριφορά – πολιτική που στηριζόταν οικονομικά και εξοπλιστικά στις Η.Π.Α ανακηρύχτηκε νικητής στην περιοχή.
Μετά το 1967 διεύρυνε τον εδαφικό έλεγχο με τους παράνομος εποικισμούς, στα Παλαιστινιακά εδάφη, η εισβολή με επικεφαλής το σφαγέα Αριέλ Σαρόν στο Λίβανο το 1982 για να καταλάβει νέα εδάφη, δολοφονώντας χιλιάδες άμαχους με χημικά στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα.
Το Ισραήλ μετά από χρόνια αποχώρησε από τα κατακτημένα εδάφη κάτω από την πίεση της ισλαμική οργάνωσης Χεζμπολάχ. Η οργάνωση αυτή έγινε πρότυπο για να αναπτυχθεί ο φονταμενταλιστικός ισλαμικός εθνικισμός.
Η Δυτική εξωτερική πολιτική και κυρίως των ΗΠΑ, δημιούργησαν το πρόγραμμα αποδυνάμωσης της Σοβιετικής Ένωσης που είχε εισβάλει στο Αφγανιστάν (1979 – 1989). Με αφορμή την εισβολή στήριξαν οικονομικά και εξοπλιστικά τους Μουτζαχετνίν, και όλες τις φοντομεταλισιτκές ισλαμικές ακραίες οργανώσεις που θα πολεμούσαν εναντίον του σοβιετικού στρατού ακόμη και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, ιδρυτή της Αλ Κάϊντα, και το «Ισλαμικό Κράτος» το ISIS.
Με την πτώση του Σοβιετικού Καθεστώτος αυτές οι οργανώσεις απελευθερώθηκαν και εναντιώθηκαν κατά των ισχυρών της Δύσης. Διαβάζοντας τα κείμενα το Μπιν Λάντεν είναι διάχυτη η οργή κατά της Δύσης, για την ταπείνωση και την άγρια εκμετάλλευση των Αράβων, προκειμένου να ελέγξουν τον ενεργειακό τους πλούτο.
Από Την Υεμένη Στις Βρυξέλλες.
Από τα πρώτα ισχυρά χτυπήματα της Υεμένης, των διδύμων πύργων της Νέας Υόρκης, το Αμερικανικό πεντάγωνο, τη Μαδρίτη, το Λονδίνο, Το Παρίσι, φθάσαμε στις Βρυξέλες. Η Ευρώπη σήμερα βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο. Πρέπει να αντιδράσει ψύχραιμα και ως καλός γιατρός να εξετάσει ολόκληρο το ιστορικό του ασθενή, για να έχει πλήρη εικόνα, έτσι ώστε να βρει τα αίτια της ασθένειας, αναπτύσσοντας μια πολιτική η οποία θα αντιμετωπίσει τα αίτια για να θεραπευτεί ο ασθενή , και όχι να κινείται ως ταύρος εν υαλοπωλείο, όπως λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια το πολιτικό κατεστημένο και η οικονομική – τραπεζική ελίτ, θυσιάζοντας τους λαούς και τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα κέρδη.
Η τακτική του ταύρου άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και ζούμε μέσα σε ένα τρομοκρατικό περιβάλλον, και οι ηγέτες μας αντί να λύνουν το πρόβλημα να βάζουν το δίλημμα «περισσότερη ελευθερία ή περισσότερη ασφάλεια». Προκειμένου να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους και όχι τις ανθρώπινες ζωές.
Όποιος μιλά σήμερα και θέλει να σταματήσει η εφιαλτική εικόνα της τυφλής βίας, για να σταματήσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι να εγκαταλείπουν τη γη τους, και αναζητώντας μια καλύτερη γη, υπεύθυνη είναι αυτή που δημιούργησαν το πρόβλημα εισβάλοντας από την Γιουγκοσλαβία, τη Βόρεια Αφρική μέχρι τη Μέση Ανατολή.
Δεν θα πρέπει η Ευρώπη να αποδεχθεί τα μέτρα που έλαβαν οι ΗΠΑ μετά την 9 Σεπτέμβρη 2001 με τον απαράδεκτο «Πατριωτικό νόμο» που ανέστειλε μια σειρά από ανθρώπινα δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες. Διότι με αυτό τον τρόπο θα δίνει την ευκαιρία στους ακραίους να εκμεταλλευτούν για πολιτικό όφελος.
Η Ευρώπη θα βγει από το κλίμα της τυφλής βίας μόνο όταν αναλάβει πρωτοβουλίες για την κατάπαυση του πυρός, όχι μόνο στην Συρία αλλά σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική.
Χρήστος Χαλαζιάς
